Mehtâbı seninçün yere serdim!
Canınız bir şeye sıkılırsa, bu şey ne olursa olsun, ama ne olursa... Mesela gecelerden bir gece mehtaba sahip olmak istediniz de emrinize itaat edip gökten yere inmedi... Sizin de buna canınız sıkıldı. Derhal bana telefon edersiniz.
Sayfa 518
-Bir arkadaşım var: "İnsanlara emniyet etmek belki zararlıdır, ama emniyet etmemek de zararsız değildir," gibi bir söz eder. Kaldı ki evirip çevirdim. Pazar günü de pazardan sonra da sizden hiçbir zarar görmedim. Bilakis sizi düşünmek bana... Şey verdi... Şeref verdi...
-İyi yüreklisiniz de ondan...
Sayfa 413
Dostluk ne güzel şey, insanın yüreği ferahlıyor.
Sayfa 391
Birisine minnettar olmayı sevmem ama size minnettar olmamak mümkün değil...
Sayfa 388
İçki, bana zaaf alameti gibi geliyor. Nerede bir içen görsem, imdat istiyor sanıyorum. Gerek derdini avutmak için olsun, gerekse neşelenmek için... Hâlbuki derdi ancak akıl avutur. Neşeyi de insana gene akıl verir.
Sayfa 371
-Nazım Hikmet Bey'i unuttuk, dedi.
-Cihat, işte onu sever. Çok sever.
-Siz?
-Ben demirciyim. Sevmemezlik edebilir miyim?
Sayfa 369
Bir gazeteci kahvecisi, mühim adamdır azizim... Bir büyük, şu kitabında kendisinden, "kahveci üstat" diye bahsolunur.
Sayfa 343
"Okumak yazmak bilir misin?" demişler. "Bilmem ama Kayseriliyim!" demiş. Eşeği boyar, kardeşine satar; anasını boyar, tekrardan babasına satar. Kayseri milleti...
Sayfa 300
Bazı anneler, işte böylece, evlatlarıyla hayat arasına bıkıp usanmayan bir kahramanlıkla dikilip duruyorlar. Hayat ne kadar kirlenirse kirlensin, iki katlı küçük bir tahta evin duvarlarını aşamıyor.
Sayfa 276
Biz kadınlar sahiden seversek sevgililerimizi anneleri gibi severiz. Bu söz her şeyi anlatır sanırım.
Sayfa 239
Erkek olsun, kadın olsun, birisini severken, tabii sahici sevgiden bahsediyorum... Sevdiği insanı seviyor... Sevdiği insanı... Olduğu gibi... Yani onun huyu, ahlâkı felan mevzubahis değil. Yani, onu şu meziyeti, şu fevkaladeliği için sevmiyoruz. Daha doğrusu ortada sevilen insan yokken oturup: "Ben şöyle şöyle biçimde, şöyle tabiatta birisini sevebilirim" demiyoruz. Bunu kim iddia ederse inanma... Mücerret şeyler sevilmez. O şahıs önümüze çıkıyor. Biz mücerret olarak beğendiklerimizi onda farz ediyoruz. Yoksa, hiç umursamadan sevmeye devam ediyoruz.
Sayfa 238
Kendisini fedâ etmek kabiliyetindeki bütün insanlar gibi ızdırabı, daha kuvvetli bir ızdırapla tedavi etmeyi insiyakiyle bulmuştu.
Sayfa 231
Korkunun her çeşidi ahlâkı bozar. İyi ahlâklı olmak için bir şart varmış: Her şeyde haksızlığın, hatanın bir kısmını kendimize farz etmek... Eh pek de yalan değil... Oturup merdane düşünürsek, hata ve haksızlık hissemizi kolayca buluruz. O zaman ıstıraplara daha kolay katlanılır.
Sayfa 225
Sahiden seviyorsan muhakkak ölürsün. Yalnız kaba manâsıyla değil. Gönlün ölür. Önceleri dehşetli Izdırap çekersin. Sonra sonra bu zayıflar. Hattâ zaman zaman tamamıyla geçti sanırsın... Unutur gibi olursun. Bu unutmalar gittikçe daha uzar, daha uzar da seni aldatır. Fakat en çok aldandığın anda eline iğne batırılmış gibi irkilirsin... Sonra bu irkilmeler de azalır. Izdırap belli belirsiz hale gelir. O kadar ki senelerden sonra duyduğun ızdırap mıdır, yoksa, içten gelen bir sevinç mi, fark edemezsin. Kendini, sevdiğin uğruna fedâ etmek.
Sayfa 210