Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.13
·
Puan vermedi
Bir insan portresi getirin gözünüzün önüne 1515 yılından bu yana geçen yaklaşık 500 yılda ne değişti Erasmus?
Tatlı Gelir Yaşamayana Savaş.
Erasmus'tan Yazgı'ya,, kalemimiz bugünün eleştirisi, yarının geleceği, dünün getirilerini barındırıyor içinde.
(4 bölümden oluşan öznel bir inceleme kaynaklar incilden alınacaktır.)
İnsanlığın 'beyaz' lekesi...
"İstediğin kadar saksağan vur vurabilirsen ama unutma bülbülü öldürmek günahtır."
-"Bülbülü öldürmek günah da saksağan vurmak mübah mı?" diye söylenmiş, içten içe alınmıştım bu yaklaşıma ilk etapta. Sonra bunu kendi sığlığıma vermiş, yazarın anlatmak istediği şeyin "Bülbül; gülün yâridir, hoştur, bundan mütevellit canı da
Aytmatov'dan okuduğum ikinci kitap Toprak Ana oldu ve tek kelimeyle muazzamdı. Yazarın diğer kitaplarını da mutlaka okuyacağım.
Yaşlı Tolgonay'ın "Ölüleri Anma Günü'nde" Toprak Ana ile konuşmasıyla başlıyor hikayemiz...
Bir annenin ağzından, toprağa, insalığa acı seslenişini okuyoruz.
Kitap erkekleri askere alınan bozkırın ortasında ki Kırgız köyünde geride kalanların çektiği sıkıntılar anlatıyor.
Eldeki yetersiz yiyeceğin muhtaç olandan başlanarak dağıtılması, dört gözle beklenen hasat zamanları, umutların hasat zamanına ertelenmesi, savaş yüzünden ürünün hemen hepsinin merkezden istemesi, boşa çıkan umutlar, yine açlık, sefalet, bir yandan cepheden gelen ölüm haberleri, umutsuz bekleyişler, savaşın uzun sürmesi üzerine aşağı çekilen cepheye çağrılma yaşı, anaların evlatları bir bir askere göndermesi, ayrılıklar,gözyaşları...
Tek kelimeyle ve bütün zulmetiyle; savaş. Kadınlar neden dul kalıyor, çocuklar neden yetim, nerde onların babaları, kocaları, abileri... bu koca dünyada hepimize yer varken neden savaşıyoruz biz ?
Uzun ve yorucu betimlemelerden uzak, yalın bir dile sahip, muazzam bir kitap okudum. Savaşın psikolojisini tüm benliğimle hissettim. O satırları okurken benim içim yandı, ben evladımı kaybettim, çoğu zaman empati kurmaya cesaret edemedim, o seslenişler ve bağırışlar hala yankılanıyor zihnimde. Bazı duyguları aktarmak çok zor, okumadan anlamak mümkün değil. Gözleriniz dolu dolu, içiniz yanarak, çoğu yerde sayfaya düşen birkaç damla yaşla okuyacaksınız bu kitabı. Mutlaka okumalısınız ve okutmalısınız. Yeni kitaplarda buluşmak üzere
Sonsuz Bir Evrim
İnsan toplulukları tek başlarına yaşasaydılar şu an diğer canlılardan çok büyük bir farkı da olmayacaktı.
Bizi tarih sahnesinde tüm canlılardan ileriye götüren birkaç etmenden başka bir şey olmadığını söylesem?
İnsanlar bir arada yaşayarak ortak mitler ürettiler ve bu mitler çerçevesinde bir arada yaşamayı öğrendiler. Bu birliktelik onlara
Her yaştan, her ırktan, herhangi bir tarihte yaşamış kadınların; acınaklı ama bir o kadar da direnişten vazgeçmemiş, biz de varız diyen “kadınların” hikayesi... her daim fiziksel ve ruhsal şiddete maruz kalan, erkeklerin aşağılayıcı düşünce yapılarının bariz belli olduğu nir Kitaptır. acı olan ise hala biz kadınlar bu tarihte bile erkek egemenliği ile savaşıyoruz.
“Biz hep vardık, hep var olacağız”
Kesinlikle okunması gereken bir kitap çok güzel kadınların, biz de varız mücadelesi.
Kendimce yorumlar (spoiler)
İlk olarak "Teşekkür Ederim Ludingirra"
Sanat tarihi hocamızın tavsiyesiyle aldığım bir kitap oldu.
Bu kitabı okurken beynimin içerisinde şu düşünce netleşti "biz insanlar asla akıllanmıyoruz ama aramızda akıllılar var"
Ludingirra; sümerli bir şair, bir öğretmen hem de gerçek anlamda bir öğretmen.
Geçmişte öğretmenler hak ettiği değeri görmüş.
Geçmişte, geçmiş dediğime bakmayın bundan bi 5000 yıl öncesinden bahsediyorum.
Okurken şaşırdığım, sürüklendiğim bir eser oldu.
Cümleler fazla derin, anlam çok fazla...
Sümerlilerin dediği gibi "geçmiş ile bugün arasındaki sihirli bir bağ" kurdu Ludingirra.
Anlatmayı pek beceremedim gibi geliyor şuan bana, kitabı yeni bitirdiğim için delicesine yazmak istiyorum ama içerisindeki tüm bilgileri henüz sindiremedim.
Şuan sadece düşünüyorum, uygarlık dediğimiz şey hep var mıydı? ve hep yıkılıp yeniden mi kuruldu?
Çünkü bu kitap 5000 yıl öncesini belki bugünden daha uygar olarak tanıttı bana...
Sahi, biz bugün uygar bir toplum muyuz?
Değinmeden geçemeyeceğim, inanır mısınız? Sümerlilerde bile kadın ve erkek eşit ücret alıyormuş.
Bugün biz kadınlar hala bunun için savaşıyoruz...
Neyse bu başka bir konu, kitabı mutlaka okuyun derim ben.
Kitaplarla kalın.
Okurken milliyetçi duygularımı kabartan ilk milli kitabım olma onuruna layıktırlar kendileri. Kitabı 6. sınıfta sosyal bilgiler dersinden çıkıp kütüphaneye gittiğimde ilk olarak elime almıştım. Tenefüste adıma kaydettirdiğim kitabın birkaç sayfasını o an okumuştum ve hala anılar gözümde canlandılar. Sanki ben hala çocuk. Camımın kenarındaki
Lokmanın en acısı....
Merhaba dostlar. Ne zaman güzel bir kitap okusam, bunu mutlaka herkes okumalı diyorum. Keşfettiğimiz güzellikleri sadece kendimize saklarsak ne anlamı kalır değil mi? Benim keşfettiğim bu güzelliği kitap dostlarım da keşfetmeli, bu güzellikten mahrum kalmamalı diye düşünürüm hep. Bu yüzden de biraz fazlaca alıntı paylaşırım. Daha doğrusu çok not
Jacques Paulwels’in Türkçedeki ikinci kitabı Büyük Sınıf Savaşı. Bu muazzam kitapta, yerleşik savaş algısının tam karşısında bir konumlanma mevcut. Savaş, iki “karşıt” ülkenin “kararlı” askerlerinin milliyetçilik savunusuyla siperlere sürüldüğü bir kavga mıdır? Yani savaş dikeyler arası bir savaş mıdır? Yoksa savaş, her ülkenin kendi cephesinde de
Ve Durgun Akardı Don mu yoksa Durgun Don mu?
İki farkli isimle çevrilmiş dilimize ama Bana göre uygunu Durgun Don.
Çünkü:
İnsanlar, yıllarca ve yıllarca savaştı.
Birbirlerini ve doğayı katletti.
Don ise bütün döngülerini tamamladı.
Yani hem hareketli hem de rutininden ötürü durgundu.
Aktı, dondu, taştı, suladı, boğdu.
Olması gerekeni yaptı.
Ve tüm olaylara hakim gizli bir kahraman
Bu toplumda kadının adı da yeri de yok. Önce babamızla başlar savaşımız, oraya gidemezsin, o eteği giyemezsin, erkeklerle konuşamazsın, okuyamazsın çevrendeki erkeklerle devam eder cinsel tatminleri için bir eşya gibi kullanırlar ama kullanılan, kandırılan diğer kadınlara yolun yolcusu gözü ile bakarlar. Kızlara tereddüt etmeden taciz eder
"Bir şey var, ama eksile eksile var..." sözünün en derin manasını ben bu kitapta buldum... Savaşlar, Tolgonay Ana'nın ve adını dahi bilemediğimiz nicelerinin avucunda bir hayat bıraktı, ama nasıl bir hayat... Kitabı okurken hep şunları düşündüm: "Bu kadar acıyı, bu kadar imtihanı, böyle çaresizlikleri, kabullenişleri yaşamak zorunda kalsaydım ben ne yapardım acaba? Tolgonay Ana gibi dimdik durabilir miydim? ya da Toprak Ana'nın yerinde olsaydım, kendilerine, kendinden olanlara bile bu kadar acımasızca bir şeyi, savaşı, savaşmayı reva gören insanlara, bu kadar merhametli, bu kadar cömert olur muydum?" Kitabı bir günde bitirdim ama bu bir günlük kitabın her cümlesi ebediyete kadar geçerliliğini koruyacak... Toprak Ana hepimize yeterdi, bizim en büyük düşmanımız "Savaşları başlatanlardır!", yani kendimiziz, biz insanlarız... Şu anda bile Toprak Ana bize bağırıyor: "Boğuluyorum, ölüyorum evlatlarım. Yetişin kurtarın beni!" (syf. 77) çünkü biz hâlâ bu topraklar üzerinde savaşıyoruz, yetim kalıyoruz, her gün kendimizden, bizden olanı kaybediyoruz...