Bizde böyle bir neslin heyecanı vardı. Her ne kadar o poşetin bir ağırlığı olsa da apayrı bir heyecanı vardı.
Sahip olduğu kültürel, dini, mezhebi ve sosyal çoğulculuğuna göre örgütlenmeyen buna göre bir siyasi, idari ve hukuki yapılanma gerçekleştirmeyen bir toplum asla iflah olmaz. Böyle bir toplum daima histerik olacak ve hep bir parçalanma ve yok olma sendromu yaşayacaktır. Tıpkı bizde olduğu gibi yani. Her anlamda çoğulcu olan sosyal vaka inkar edildiğinden kimse kimseye güvenmiyor. Devlet topluma, toplum da devlete güvenmiyor. Haliyle her kesim devleti ele geçirip kendisini güvene almaya çalışıyor! Hiçbir akli ve ahlaki dayanağı olmayan bu durum yüzünden ortak değer ve refleksleri gittikçe azalan bir toplum olmaya başladık. Umarım çok geç olmadan bu devlet ve toplum kendi çoğulcu gerçekliğiyle tanışır, barışır ve buna göre kendisini yeniden inşa eder. Allah büyüktür bakalım!
Bizde ilk olan, yaşama hareketidir. Eğer yaşamadan önce düşünebilseydik ve yaşama kararını daha önce düşünceden alabilseydik, böyle bir dünya yolculuğuna gönül vereceklerin içimizde sayısı pek az olurdu.
Sayfa 96Kitabı okuyor
Elbet Bir Gün
Düşündüğümüz iyiliğin hem bizde hem dünyada gerçekleşeceğini umut etmek ve buna inanmak onun gerçeklesmesinin başlıca koşuludur. Buna inanmamak ve hep böyle, şimdiki gibi kötü halde kalacağımızı ve bütün insanlarn hep simdi yaşadıkları
gibi kötü yaşayacağını düşünmek, onun gerçekleşmesinin en büyük engelidir.
"Batı İran'ı ezmek istemez, hatta sever"
Ş.Teoman Duralı
Daha önce "Lübnan bataklık olur" diyerek uyarmıştı. Felsefe profesörü Teoman Duralı şimdi de "Lübnan savaşı İran'a saldırının ön hazırlığı mı" sorusunu yanıtlıyor. "Yahudilerin en çok sevmeleri gereken millet Fars milleti olması lazım"
- napalım.. bizde biten dolunaylardan kırpıp kırpıp yıldız yaparız
- aynen bende böyle düşündüm. Bu koca galakside, bir küçük yıldız olurum belki ancak ve ancak dikkat edenlerin görebildiği..🌟✨️
İçimin kaygıyla, stresle, bir türlü tam teslimiyete varamayışla dolu olduğunu hissediyorum. Biraz yol katetsem, bir şeyler oluyor ve yine kaos. Şu kapıdan çıkıp diğer insanların dünyalarıyla buluştuğumda ruhumun kirlendiğini hissediyorum. Uzak durmak yetmiyor, mecburiyetler var. Kibirden mi diye çok düşündüm. Yanılmıyorsam, değil. İnsanların
Churchill'in Kürtçe Yorumu
Dönemin dışişleri bakanı Numan Menemencioğlu anlatıyor:
Churchill, İnönü'ye dedi ki: "Paşa, sen Kürtçe bilir misin? İsmet Paşa şaşırmıştı.
Ben araya girdim ve " Ekselans, biz Kürtçe bilmeyiz. Zaten bizde Kürtçe konuşulmuyor ve böyle bir dil de yoktur." dedim.
Churchill adamlarından birine sordu.
--Kürtçe diye bir dil yok mudur?
--Olmaz olur mu efendim? Çok zengin bir Kürt dili ve edebiyatı vardır. İsterseniz Diwana Ciziri'den bir şiir okuyayım.
Şiiri okudu ve Kürtçe olduğunu söyledi.
Şiiri; İngilizce, Fransızca ve Türkçeye çevirdiler. Metinlerdeki yabancı sözcükler diğer dillerde birkaç taneyken Türkçesi; Arapça, Farsça ve Avrupa'nın çeşitli dillerinden alınma sözcüklerle doluydu.
Churchill bunu görünce şöyle dedi:
-- Bakın efendiler! Yok, dediğiniz ve memleketinizin büyük bir bölümünde ana dil olarak konuşulan Kürtçenin zenginliğini görünüz!
Sayfa 128Kitabı okuyor
Arkadaşlarımızla hiç ayrılmayacağımızı düşünürüz. Keşke sonsuza kadar böyle aynı mahallede, aynı okulda yaşasak diye dilekler tutar, birbirimize sözler veririz, ama yıllar bire birer alır arkadaşlarımızı elimizden. Ancak yeryüzünde ne kadar kötülük varsa bizde de o kadar umut vardır. Ergenlikle birlikte aşk denilen o büyülü, o rezil, o soylu, o kahraman o korkak duygu utançtan kıpkırmızı olmuş bir yüzle çalar kapımızı. Aklımız, yüreğimiz birine takılır kalır. Bu kez yaşamın merkezine onu koyar, her davranışın, her duygunun, her düşüncenin anlamını onda ararız. Kendimizi onun gözlerinde izleyip, bir benzerimizi bulduğumuzu sanarak, dünyanın en güzel, en olmayacak, en aptal düşünü kurarız. Artık mutluluğu yakaladığımızı sanırız. Sansı yolunda gidenler belki de mutluluğu yakalar, ama kısa süreliğine. Çok geçmeden, koca bir kamyonun, küçük bir çocuğun bisikletini çiğneyip geçmesi gibi gerçek dünya, düşlerimizi parçalayıp verir elimize Yaşam o kahrolası oyunlarından birini daha oynar bize. İlk sevgili ellerimizin arasından kayıp bilinmeyen sularda kaybolup gider. Bu serüvenden bize düşen ise, dokunduğumuz da içten içe sızlayan bir yara gibi onun anisin sonsuza kadar yüreğimizin en derin yerinde saklamaktır.
Sayfa 360Kitabı okudu
