SEYİRCİ İÇİN NAŞİT DEMEK, GÜLMEK VE KAHKAHA DEMEKTİ Naşit Özcan (1886-1938)
Şehzadebaşı cıvıl cıvıldı çocukluğumuzda. Sinemalarıyla, tiyatrosuyla... Şehzadebaşı deyince Naşit, Naşit deyince Şehzadebaşı gelirdi akla. Adı üstünde, Millet Tiyatrosu’ydu Naşit’in tiyatrosunun adı. Caddeyi boydan boya kaplayan bez ilanda şu yazılıydı: “Halk
Kimler girdi hayatıma, kimler teğet geçti, kimler geçip gitti.. Kaç kişi beni benden aldı da kaç kişi beni bana bıraktı.. Kaç kişi bana dost,kaç kişi bana yabancı.. kim kimlere dost, kimlere düşman.. kime yakın, kime uzak.. Ne insanlar geldi bu dünyaya kaç kişi tanıdım ben.. Beni kaç kişi tanıdı.. Ne tuhaf.. Oysa küçüktüm.. Uyurdum sadece. Oyun
TİYATRODA BİR DE HİÇ ADI DUYULMAMIŞ ŞÖHRETLER VARDIR Acılı yorgun oyuncuların yanı sıra, kristalleşmiş gerçeklerin ardında bir de kalker tortuları vardı tiyatroda. Bunların adı sanı duyulmamıştır pek ortalıkta. Onları bilse bilse tiyatro çevreleri bilir. Bana en çok dokunan, tiyatronun en büyüğünden en küçüğüne kadar bütün aktörlerin, hatta
