Bir şiir bırak kendine...
Biz
Dilek balonlarının kocaman apartmanlara çarpıp kendisini yaktığı bir coğrafyada yaşıyoruz.
Biz
En içten dileklerimizi gömüp gökyüzüne emanet ettiğimiz dilek balonlarının soğuk ve ruhsuz siluetler tarafından toprağa gömüldüğü bir coğrafyada yaşıyoruz.
Biz
Dileklerin dilek balonlarıyla birlikte yakıldığı bir coğrafyada yaşıyoruz.
Biz
Sevdamızın sevda bilmeyenlerin tohumları tarafından yerin altına mahkum edildiği bir toprakta yaşıyoruz.
Biz
Her adımında yüreğimize baş baş sevda bilmez genç erkekler ve genç kızlar veren bu bereketli topraklarda hüküm sürüyoruz.
Biz kanla sulanıp kanla sulayan bir toprağın filiz vermiş tohumlarız.
Ve yine biziz
Bu topraklardan sevda tohumu bekleyenler yine biziz.
Biz umuduz,biz dileğiz,biz toprağız, biz biziz.
Biz bizi sevmeyenlerden değiliz. Biz bizi terkedenlerden değiliz. Biz severiz,biz sarılırız. Biz merhametliyiz. Biz benzemeyiz bu toprakları kana bulayan sevda bilmezlere...
Türkiye Birincisi
Asla yeterince iyi olamadım. Aileme, anneme babama, onların bana harcadığı paraya layık
olamadım. Hayır, serseri değildim, geri zekalı da değildim, bir amacım da vardı ve bunu
gerçekleştirmek istiyordum. Çalışkan olmak... istiyordum. Çalışkan olmak için oturup çalışmak
lazım ben de biliyorum, söyledim ya geri zekalı değilim.
Kadın hamile.
Bebek erkekmiş.
Aile mutlu çok mutlu.
Bebek doğdu, pipisini gösterdi amcalara.
Amcalarda bayram sevinci. Dünyanın en gerekli organını gördüler çünkü.
Bebek terledi, çırılçıplak soydular, evde misafirlikte, mahallede böyle gezdi. Bu hakka sahipti çünkü pipisi vardı.
Bebek biraz büyüdü. Sünnet olacak.
Davullar, zurnalar,
