Okuduklarımız, duyduklarımız, gördüklerimiz, hep aynı şeyler. Çevremizdekiler, hep aynı şeyler, Dimitri! Bezden saman dolu kuklalarmış gibi yırtıyor insanları kılıçlar..
Çevremizdeki tüm olayların bu denli önemli olmadığını yazabilsen bana, her şeyin basit, bana korku veren her şeyin düş olduğunu söyleyebilsen...
Vurulmuş gibiyim. Oysa çevremdekilere inancım tamdı. İyilik dolu insana, güzelliğe, yaşama... Ve şimdi tüm inançlarım, rüzgârın boşlukta savurduğu ağaç dallarını andırıyor.
Yeni baştan başlamak isteği var içimde. Evrene başka gözle baktığım noktaya dönmek.
Yazı yazarken kuşlar gibi soluyorum. Ve kısa sürelerle, birilerini beklercesine, bütün gece, battaniyeme sarılı, pencereden pencereye koşuyorum.
Yaşamımla ilgili ileriye dönük tüm girişimlerimi kesmiş bulunuyorum.