Kalbimle işaretledim bu alıntının yerini:
Nedir ölçüsü bu karanlığın? Yeryüzünde, yapacağı kötülük nereye dek varabilir? İşte bu yüzden zaman zaman insanın kötürüm olduğu kuşkusu düşüyor içime. Tüm beynimdekilerin yarım olduğu kuşkusu. Bir an geliyor, her şeyi kırıp geçiren bu güçleri bütün dünyanın üzerine gerilmiş ateşten bir örtü gibi görüyorum. Özgürlük, Adalet, Barış? Yoktur bu denli sulanan başka ağaç. Nerede çiçekleri? Nerede ürünleri?
Yok oluyoruz diyorsun, oysa evren kalıyor. Demek ki yok olmamız boşuna değil.
Karşı yamaçtaki ağaçları izlerken barıştan yana olan her şeyin benim gibi bilinçli olduğu kanısına kapılıp gökyüzüyle bütünleşiverecekmişim gibi geliyor içimden.
Ağaçlı bir yamacın eteğinde durdum. Sanırım özgür hava bulmanın olanağı yok. Sorun, insanlardan kurtulmak değil. Sorun, insanla birlikte, bu kötü yazgıdan kurtulmak.
Okuduklarımız, duyduklarımız, gördüklerimiz, hep aynı şeyler. Çevremizdekiler, hep aynı şeyler, Dimitri! Bezden saman dolu kuklalarmış gibi yırtıyor insanları kılıçlar..
Çevremizdeki tüm olayların bu denli önemli olmadığını yazabilsen bana, her şeyin basit, bana korku veren her şeyin düş olduğunu söyleyebilsen...
Vurulmuş gibiyim. Oysa çevremdekilere inancım tamdı. İyilik dolu insana, güzelliğe, yaşama... Ve şimdi tüm inançlarım, rüzgârın boşlukta savurduğu ağaç dallarını andırıyor.
Yeni baştan başlamak isteği var içimde. Evrene başka gözle baktığım noktaya dönmek.
Yazı yazarken kuşlar gibi soluyorum. Ve kısa sürelerle, birilerini beklercesine, bütün gece, battaniyeme sarılı, pencereden pencereye koşuyorum.