"Bana gelince, ben umut etmezdim. Hem de asla. Umut dediğin şey bağımlılık yapardı ve ona bel bağlamaya başlardın. Bu kadar zalim bir dünyada koltuk değneklerine ihtiyaç duymayı reddediyordum."
"Şunu tutar mısın" dedi.
Tutarım" dedim.
O önde, ben arkada otobüse bindik.
En arkada boş bir koltuk vardı. Oraya kadar aynı şekilde yürüdük. Herkes bana bakıyordu, utanır gibi oldum. Çünkü elimdeki, adamın iki koltuk değneğinden biriydi.