her şeye karşı bir isteksizlik, bir yorgunluk, bir vazgeçiş, bir hedefsizlik, bir boşluk...
Çektiği acının kapladığı yerden başka boşluk yoktu dünyada....
Doğum günüm beni mutlu etmiyor artık. Sözlerim tükendi, sessizleştim.
Herkese ve herşeye bakış açım değişti. Gerçekten iyi ki doğdum mu bilmiyorum. Eksik bir şeyler var , nedelerin arasında kaybolurken mutlu olamıyorum . Doğamıyorum. İçimdeki bu derin boşluk hiç gitmeyecek gibi... Hiçbir özür beni iyileştirmeyecek gibi. Sadece kafamdaki nedenler sussun.
"Alışmak zaaf demektir. Zaaflarınızın olması, kolay düşmek anlamına gelir. İnsanlar her zaman zaaflarınızdan vurur. Ben vurulmak istemiyordum."
Ama yine de buradan ayrılsan, çevrelerinden çıkıp gitsen seni yitirdikleri için yazgılarında bir boşluk duyarlar mı? Acaba ne zamana kadar duyarlar? Ah, insan işte bu denli fani bir varlık. Tam da varoluşundan hiçbir kuşku duymadığı mevcudiyetini gerçekten duyumsattığı tek yerde bile sevdiklerinin hatıralarında, onların ruhlarında bile yitip yok olmaktadır hem de o denli çabuk.
Hayat, doğumla başlayıp ölümle sona eren bir süreçtir; aradaki zaman ise çoğunlukla karanlık ve kasvetli bir seyir izler. Her insanın yaşadığı acılar, hayal kırıklıkları ve kayıplar, yaşamın kaçınılmaz gerçekleri arasındadır. İnsanın doğduğu andan itibaren başlayan varoluş mücadelesi, çoğunlukla belirsizlikler, endişeler ve korkularla