insan öldürmedim hiç
ama harflerin kanı bulaştı dilime
sağır yüreklerde bir fısıltıydı sözcüklerim
boşluktakilerde yayılmadı sesim
tutamadım, verilen sözlerin ellerinden
hepsi bir bir unutulmak uçurumundan atlarken
elveda bile diyemedim
damarlarımdaki kanı çaldırdım
kızıl bir gün batımı akıttılar yerine
ondandır ki, ne zaman biri daha gitse
kanım çekilir, bembeyaz kalır gözlerim
bazı akşamlar yolumu keser, eski tanıdık sokaklar
keskin karanlık kaldırımları nefeslerime batar
şimdi, sokak köpeklerinin bile hatırlamadığı anılar
geçerken bir ömür öncesinde kalmış yollardan
tadı bozuk bir tebessüm bırakır damakta
görünmez bir yağmura batarım boynuma kadar
tuzlu bir intihara atılır gözlerim
insan öldürmedim hiç
ama yalnızlığımın bembeyaz kanına bulandı ellerim
beraber olduğumuz her an başka bir cinayetti
tanık yok kimse görmedi
sessizce içime gömdüm her akşam