"Ya kendini yeniler ya da hayata yenilir insan."- Bölüm 1
Yüz Karası
Kadiköy'de Aksarayli Hamdinin gazinosunda bir yandan demlenir,bir yandan ney çalarken,yanina bir boyaci çocuk yanasir.
--Amca,boyayim mi?
Neyzen yerinde kalkar,para çikarip çocuga verdikten sonra yere sirtüstü uzanir:
--Gel,yüzümü boya.
Yüzü boyaninca,Kadiköy'deki baska bir meyhaneye,Papazin Bagi'na gider.Papazin Bagini mekan tutmus olan Ahmet Rasim,onu görünce:
--Ne bu hal Neyzen?Kusdili Tiyatrosunda "Arabin Intikami'nimi oynadin?
Neyzen güler:
--Merhamet insanin yüzünü bazen kara çikarir.
Boyaciya acidigini söyleyip olayi anlattiktan sonra ekler:
--Kainata bir de bu heybette görüneyim,dedim.Allah'a sükür ki böyle bir yüz karam oldu.Ya çikmazina boyansaydim???
Boyacı çocuğa usulca sordum yılbaşı ne zaman diye babamın
Mandalina portakal aldığı gün dedi
Hayat bu kadar acımasız cocuklar öylesine masum ve şeffaf
boyacı çocuğa usulca sordum;
"-yılbaşı ne zaman" diye
"-babamın mandalin portakal aldığı gün" dedi...
Kıssadan hisse değil de ne!?
Neyzen Tevfik bir gün yolda dolaşırken, önüne küçük bir çocuk çıkar. Çocuk gariban bir ayakkabı boyacısıdır. Neyzen'in ayakkabılarını boyamak ister. Fakat boyanacak ayakkabı yoktur ki Neyzen'in ayağında. Yırtık, pırtık, parmakların dışarıya taştığı bir ayakkabı.
Neyzen, bunun farkında olduğundan çocuğa bakmadan yoluna devam eder. Ama çocuk
Şimdi ve burada bulunan her insanın oldukça karmaşık ama mutlaka kendine özgü bir anlam düzeni olduğunu düşündüm. O kadın bu boyacı çocuğa neden bu kadar ilgi duyuyordu? O çocuğun, kendi yaşamında dokunduğu bazı şeyler olmalıydı. Ama, ne? Bilebilsem, kendine özgü bir Anadolu öyküsü oluşurdu. Her bir insanın öyküsünü bilebilmeyi isterdim. Her bir insanı kendi öyküsü içinde tanıyıp, onlarla yaşamımın ilişki içinde olmasını isterdim. Onları yargılamadan kabul edecek olgunluğa eriştiğimi düşündüm. İçimde adı konmamış bir sevginin enerjisi vardı.
Sayfa 32Kitabı okudu
