Zihnimizin sahip olduğu en büyük beceri belki de acıyla başa çıkmaktır. Klasik yaklaşım bize herkesin ihtiyacı doğrultusunda geçtiği dört kapı olduğunu öğretir.
Birinci kapı uykudur. Uyku bize dünyadan ve onu dolduran tüm acıdan kaçabileceğimiz bir sığınak sağlar. Bir insan ağır yaralandığı zaman genellikle kendinden geçer. Aynı şekilde travmatik haberler alan birinin bayıldığı olur. Zihin ilk kapıdan işte böyle geçerek kendini acıdan korur.
İkinci kapı unutmaktır. Bazı yaralar kısa zamanda kapanamayacak, hatta belki de asla iyileşemeyecek kadar derindir. Ayrıca bazı anılar o kadar azap vericidir ki onlara alışmak mümkün değildir. “Zaman tüm yaraları iyileştirir,” sözü yanlıştır. Zaman çoğu yarayı iyileştirir. Geri kalanlar bu kapının ardında saklıdır.
Üçüncü kapı deliliktir. Bazen insanın aklı öyle bir darbe alır ki kendini delilikte saklar. Bu ilk bakışta faydalı gözükmese bile öyledir. Gerçekliğin acıdan başka bir şey getirmediği zamanlar vardır ve bu acılardan sakınmak için zihnin gerçekliği geride bırakması gerekebilir.
Dördüncü kapı ölümdür. Son sığınak. Öldükten sonra bizi hiçbir şey incitemez. Ya da en azından bize öyle söylenir.
Anne Sütü Mucizesi
Neslin sıhhatle devamı, aile müessesine bağlıdır ve evlatlar hiç şüphesiz, ailenin sürur kaynağıdır. Evlatlar, daha dünyaya gelişinde, her misafirden tatlı karşılanır. Hem nasıl karşılanmasın; sevmenin ateşe perde, ikram etmenin sırat köprüsünü geçmeye vesile, birlikte yemenin, kurtuluş beraatı bahşettiği evlat, anne babası için dünya nimetlerinin
Eriyoruz hızla, tükeniyoruz
İlayda
Yorum yapamağımızdan buraya alalım.
"Hah, tamam"ına varamadığımız, varamayacağımız, günümüz hakim biçerdöver sisteminin güzel bir eleştirisi. Öteki olmanın yanlışlığını boca edenler; sistemin tüm bileşenleri ki hepsi birbirinin tamamlayıcısı ve varlık sebebi.
Aç fare anestezisine maruz kalanlar, sistemin hipnozundakiler, kendisini jakuzide sanan ısıtılan kazan içindekiler, kazanın yanında hasetle sırasını bekleyenler için sözümüz:
Doğru-yanlış kriterlerini, ondan, bundan, izmlerden, kafakırık felsefecilerden, ahı hiç olmamış vahı kalmış ya da nevzuhur dinlerden, sınırlı-sorunlu önderler ya da cübbelilerden değil de şu kompleks bizi ve evreni yaratanın gönderdiği ve aynı zamanda hayatın kullanım kılavuzu olan son Vahiy'den alalım ve artık önümüzdeki maçlara bakalım.
Vahiyle kurtulalım artık şu öğütücü, öğürtücü sistem aylaklığından.
İlayda
@ilyada98
·24 Mart 22:04
Mış gibi yapmayı beceremediğinde oyunun dışında kalırsın. Modayı takip etmeli, elit kitapları okumalı, kült filmleri izlemeli, iyi derecede ikinci dil bilmeli ve lisans eğitimini tamamlamış olmalı, bunların hiçbirini yapmadıysan paranın gözünü bir yerden (nasıl olduğu önemli değil) vurmuş olmalısın. Oyunun kuralı bu. Asla sokaktaki dizleri kanayan hovarda çocuk olmanıza izin vermeyen sistem tam olarak bu. Ya bu kurala göre oynarsın ya da öteki olur cezalandırılırsın. Peki öteki olmanın kaçınılacak şey olduğunu bize dikte eden bu politika neydi ve tam olarak nereden hortladı? Komşunun oğlunu öven anneden mi, ahlakınızı notlara endeksleyen öğretmenlerinizden mi, prim safsatasıyla iş hayatına yeni bir yarış getiren ekonomistlerden mi, tam olarak kapitalizm mi? Bütün ideolojiler yarışın gerisinde kalanlar kendini eksik hissetsin diye varken ve yalnızca en baştakiler kazanıyorken, en baş dediğimiz dünya nüfusunun binde birini oluşturmuyorken; neden hala yarışın içinde olmamakta direnenleri aylak görüyoruz? Aylaklık düşünce tembelliğidir, hareket yoksunluğu değil.
Zihnimizin sahip olduğu en büyük beceri belki de acıyla başa çıkmaktır. Klasik yaklaşım bize herkesin ihtiyacı doğrultusunda geçtiği dört kapı olduğunu öğretir.
Birinci kapı uykudur. Uyku bize dünyadan ve onu dolduran tüm acılardan kaçabileceğimiz bir sığınak sağlar. Bir insan ağır yaralandığı zaman kendinden geçer. Aynı şekilde travmatik haberler alan kişinin bayıldığı olur. Zihin ilk kapıdan işte böyle geçerek kendini korur.
İkinci kapı unutmaktır. Bazı yaralar kısa zamanda kapanamayacak, hatta belki de asla iyileşemeyecek kadar derindir. Ayrıca bazı anılar o kadar azap vericidir ki onlara alışmak mümkün değildir. "Zaman tüm yaraları iyileştirir." sözü yanlıştır zaman çoğu yarayı iyileştirir. Geri kalanlar bu kapının ardında saklıdır.
Üçüncü kapı deliliktir. Bazen insanın aklı öyle bir darbe alır ki kendini delilikte saklar. Bu ilk bakışta faydalı gözükmese bile öyledir. Gerçekliğin acıdan başka bir şey getirmediği zamanlar vardır ve bu acılardan saklanmak için zihnin gerçekliği geride bırakması gerekebilir.
Dördüncü kapı ölümdür. Son sığınak. Öldükten sonra bizi hiçbir şey incitemez. Ya da en azından bize öyle söylenir.
Sayfa 145Kitabı okudu
Bazı insanlar
Sükut eder bazı insanlar
Yüreğinin teri gözlerinden akar
Sükut eder bazı insanlar
Avuçlarında birikir gözlerinde kalanlar
Kursagi dolu olan bu insanların çocukça masumiyetleri vardır. Gülüşleri masum gözyaşları masumdur.
Sükut eden bazı insanlardır;
Secde de haykıranlar!
Zemheri de güneşi de kalbidir bazı insanların
Sükut eder bazı insanlar
Sükutu hirası bellemiştir o insanlar
Evet bazı insanlar sükut eder
Çünkü çığlıkları bu çağın duymayacağı kadar kıymetli öyle ya bu çağ kaba ve gürültülü iyi ve güzel olan her şeye savaş açmış bir takım insanlardan oluşan karanlık bir çağ.!
Sükut eder bazı insanlar çünkü onların sözleri ahirete tekabül eder dünyadan ne alacakları vardır ne de verecekleri onlar gül bahçesinde demlenip güzel koku bırakıp gidenlerdir yalnızca...
Ve bazı insanlar gülümser
Heyecanları dünyaya sığmayanlardir ahirete iştiyak duyan bu insanlar...
:)
♡
Zeynep Evin
Kozmozçiçeği
Çünkü diğer her şey yalan tek gerçek sen ve ben.
Bir eli belimde durmaya devam ediyor ama diğer elini kurtarıyor. Parmaklarını bacaldanmda dolaştınyor derken eteğimi belime kadar sıyırıyor ve açıkta kalan kıçım pantolonuna değiyor. Arabamdan daha pahalı
olduğunu tahmin ettiğim pantolonunu zorlayan ve bana doğru şaha kalkan penisini hissediyorum.
Sayfa 139
Ama ben gerçek seni tanımak istiyorum anlatabiliyor muyum? Geçmişine ait bazı sırları
olduğundan bahsetmiyorum benimle paylaşmasını istediğim şeyler işte o sırları. Kendimi gülmek için
zorluyorum ve Bazılannın aksine benim kendime özel bilgi kaynaklanırı yok diyorum.
İfadesiz bir şekilde Wikipedia’n var diye biliyordum diyor.
Somurttuğumu görünce eğilip burnuma bir öpücük konduruyor. Şehvetli ve erotik bir an ve bir kez daha
korkularımın havaya karıştığını fark ediyorum. Hepsini yatıştırdı mı? Yoksa bu adama yakın olduğum için
sağlıklı düşünme yeteneğimi mi kaybettim yine?
Sayfa 139
Pötibör bisküvileri çaya bandırmak hala yapanlar burada mı..?
Anaokulundayken herkesin bardağının üstünde kendi ismi yazılıydı. Akşamüstleri bu bardaklarda, ebeveynlerimiz gelip bizi almadan, duble sulu paşa çaylarımızı içme pötibör bisküvileri batıra batıra büyük bir keyifle içerdik.
..
Ağustos 37
Her siyasal nutuk duyduğumda ya da bizi yönetenleri her okuduğumda, yıllardan beri, hiçbir biçimde insani bir ses duyamayacağımdan ürkmüşümdür. Her zaman aynı yalanları söyleyen aynı sözler duyulur.
Sayfa 51 - ithakiKitabı okuyor
Bizi seyreden birilerinin olması, bizi seyredenleri bir türlü aklımızdan çıkaramamak, yalanlar içinde yaşamak demektir.
Sayfa 126Kitabı okuyor
"Doğa, Stevens. Geçen gün doğanın mucizelerinden söz ediyorduk ya seninle. Sana katılıyorum, bizi çevreleyen o eşsiz güzelliklere fazlasıyla kayıtsız kalıyoruz."
"Yani, bütün bu tartıştıklarımız. Antlaşmalar, sınırlar, tazminler, işgaller... Oysa Tabiat Ana kendi bildiğini okuyor.
Sayfa 94 - YKY Yayınları 17. Baskı Aralık 2021 Çeviren: Şebnem Susam-Saraeva / İkinci Gün - Sabah SalisburyKitabı okuyor
Dudaklarımdan yalanlar dökülecek , ama içlerine bazı gerçekler karışmış olabilir 🩹