İnsanlar, neden söz ettiğimizi anlarlar sanıyoruz. Hayır, anlamazlar.
"İnsan ya içindedir," diye bilgiç ve sert ders verdi, "o zaman burada olmaz; ya buradadır, o zaman da içinde olamaz."
Sanma ki ben burada hayal kınklıklarından ötürü acı çekiyorum, tersine. Bütün beklediklerimi, kötü bile olsa gerçek için kolayca feda edişime bazen şaşıyorum. Tanrım, bunun birazını paylaşmak mümkün olsaydı. Ama o zaman kalır mıydı, kalır mıydı? Hayır, bu sadece yalnızlık pahasınadır.
Okur Takip Önerileri
En iyisi yüksek sesle, "Geçti, yok bir şey!" demek. Tekrar: "Geçti, yok bir şey!" Ama neye yarar?
Oturuyor ve bir şairi okuyorum. Salonda pek çok insan var, ama farkına varılmıyor. Kitapların içindedirler. Bazen uyuyan ve iki rüya arasında sağından soluna dönen kimseler gibi, yapraklar arasında kımıldıyorlar. Ah, kitap okuyanlar arasında olmak ne güzeldir. İnsanlar, niçin hep böyle değiller? Birinin yanına gidip hafifçe dokunabilirsin: Hiçbir şey duymayacaktır. Ayağa kalkarken yanındakine bir parça çarpar ve özür dilersin, sesin geldiği yana bakar, başını kaldırır, ama görmez seni ve saçları uyuyan bir insanın saçları gibidir. İnsan için ne hazdır bu.
Şöyle böyle kimseyle konuştuğum yoktu; çünkü yalnızlık, mutluluktu benim için; ara sıra köpeklerle kısaca konuştuğum olurdu yalnızca; onlarla mükemmel anlaşıyordum.
Hiç kimseniz ve hiçbir şeyiniz yoktur, elinizde bir valiz ve bir kitap sandığı, çevrenize karşı ilgi duymaksızın, dünyada dolaşır durursunuz. Hayat mı bu! Yersiz yurtsuz, ana baba yadigâr eşyalardan yoksun, köpeksiz. Anılar olsaydı hiç değilse. Ama kimde anılar var ki? Çocukluk olsaydı, derinlere gömülmüş gibidir çocukluk. Bütün bunlara yaklaşabilmek için yaşlanmak gerek belki. İhtiyarlık bana güzel görünüyor.
Kaldı ki bir kimsenin aklına soru sormak; bütün bunların nedeni nedir, üstüne titrenmiş, korunmuş bu odayı yok oluşların tufanına boğan nedir, diye bir soru sormak gelirse ... Buna yalnızca tek bir cevap verilebilecekti: ölüm.
Mektup da yazmayacağım artık. Başkasına değiştiğimi söyleyip de ne olacak ki? Değişiyorsam, eski halimde kalmıyorum demektir; eski ben olmaktan çıkınca da belli ki tanıyanlar kalmamıştır beni.
Yabancılara, beni tanımayanlara hiç yazabilir miyim?
"Canın sıkkın gibi. İyi misin?"
"Kadınımı yitirdim."
"Başka kadınlar bulur, onları da yitirirsin."
"Nereye giderler?"
Vaaz vermek istemiyorum ama size şunu söyleyebilirim - yaşadıkları hayatlar insanları çıldırtıyor ve bu, araba kullandıklarında ortaya çıkıyor. Buraya size nasıl yaşamanız gerektiğini öğretmeye gelmedim. Hahamınıza, rahibinize veya yerel orospunuza danışmanızı öneririm. Şirketin sigorta giderlerini asgaride tutmak ve gece odanıza tek parça dönmenizi sağlamak için buradayım."
Amerika'da iş arayan çoktu. Kullanıma hazır sürüyle beden. Ve ben yazar olmak istiyordum. Neredeyse herkes yazar olduğunu düşünüyordu. Kimse dişçi veya otomobil tamircisi olabileceğinden emin değildir ama herkes yazar olabileceğinden emindir. Sınıftaki elli kişiden belki de on beşi yazar olduklarını düşünüyorlardı. Herkes konuşabiliyor, sözleri kağıda yazmayı biliyordu, demek ki
herkes yazar olabilirdi. Ama Allaha şükür insanların çoğu
yazar değildir, hatta taksi şoförü bile olamazlar ve bazıları -birçoğu- maalesef hiçbir şey değildirler.
San Taksi Şirketi'ne giderken Kanser Cemiyeti binasının önünden geçtiğimde hayatta istemediğin bir işe girmeye çalışmaktan daha kötü şeyler de var, diye düşündüm.
"Oradasın," dedi, "tamamen oradasın, her şeyinle."
"Ne demek istiyorsun?"
"Senin gibi bir erkek tanımadım demek istiyorum."
"Öyle mi?"
"Diğerleri yüzde on oradadırdar veya yüzde yirmi, sen tamamen oradasın, her şeyinle çok oradasın, farklısın."