Bir tür soygun ganimetiydi nihayetinde zaman. Yağmalanmış
bir şey. Biz onu dünyadan arakladığımızı sanırken, dünya ömrümüzden tırtıklardı. Biz ona yaslanıp bir şeylerin başlamasını beklerken, o tüm varlığıyla bir şeyleri bitirmeye adanmıştı.
Sayfa 52Kitabı okudu
Ona baktıkça nedensiz bir üzüntü kaplamıştı içimi. Nedensiz üzüntünün ayağı daha siz çocukken alışır kapınıza. Bir kere yüz verip buyur edenin, dost bilip eşikten geçirenin vay haline, vay ömrüne!
Sayfa 49Kitabı okudu
Kavuşmamak nasıl aşka teşvik ederse, vuslat da günü geldiğinde unutmaya azmettirir.
Sayfa 48Kitabı okudu
Okur Takip Önerileri
Hafızam başına buyruk bir komutandı. En gereksiz tafsilatı hatırlarken, en lüzumlu şeyleri unutmayı marifet sayardı.
Sayfa 47Kitabı okudu
Uzun uzun bakıp da susanların aklından geçenlerden korkmalı.
Sayfa 40Kitabı okudu