“Öyle bir sihirbazdın ki beni bile kaybettin Biliyorsun, ben hangi şehirdeysem
Yalnızlığın başkenti orası..
Sen aklım ile kalbim arasında kalan, en güzel çaresizliğimsin..
Özenle katlanmış bir mendil gibisin, sil bunu beni ne olur kırk yıllık kirim pasım gitsin.
Sen bakma bana bu kadar hüzünlü şeyler yazdığıma, ben çok gülerim..
Ve gülerken hiç kimse yalan olduğunu anlayamaz.”
Pek sevecendi birbirlerine söyledikleri. Onları duyuyordum. En amiyane cinsinden aşk diyalogları, ama insan konuşan kişileri şahsen tanıyorsa yine de bir tuhaf oluyordu. Üstelik onları şimdiye kadar hiç birbirlerine böyle laflar ederken duymamıştım.
— Beni gerçekten seviyorsun değil mi? diye soruyordu kız.
— İki gözüm kör olsun ki seni gözlerim
Sayfa 449Kitabı okuyor
Toplu olarak insanları sevdikçe kişilere karşı sevgim o oranda azalıyor. Hayalimde, olanca tutkumla insanlığa hizmet etmeyi kurduğum çok olmuştur, gerekirse bu uğurda kendimi feda edebilirdim. Gelgelelim, kimseyle aynı odada iki gün bile geçiremem; bunu deneylerimden biliyorum. Bana yaklaşan kimse kişiliğimi eziyor, özgürlüğümü sınırlıyormuş gibi geliyor bana.
Sayfa 69 - Hasan Ali Yücel KlasikleriKitabı okuyor
