— Sen, söylendiği gibi zındık mısın?
Bu bir soru olmaktan çok bir ümitsizlik çığlığı idi. Hayyam yanıtladı:
— Yobazların gayretkeşliğinden çekinirim ama, Bir'in iki olduğunu asla söylemedim.
— Söylemedin ama düşündün mü? — Asla, Tanrı tanığımdır.
— Benim için bu yeterli. Tanrı için de, sanırım. Ya halk için? Sözlerini, hareketlerini gözlüyorlar.
Sayfa 17Kitabı okudu
Ya Rab! Sen Hayy, Bakı ve Basir'sin, uyumak senin için mümkün değil, seni bu sıfat- larla tanımayan hiçbir nimeti ikrar etmemiştir. Sen öyle bir Rabsin ki, istek sahibini reddetmen senin için caiz olmaz, müminlerin biri sana dua edecek olsa dergahından eli boş çevirmezsin. Ya Ilahi! Ölümů, mezarı ve hesabı hatırlayınca senden nasıl dünyayla ilgili bir nasip isteyebilirim? Ölüm vaktinde azabı olmayan bir rahatı ve hesap günü cezasız bir hayatı senden niyaz ediyorum!
Sayfa 727 - İmam Muhammed BakırKitabı okudu
Einstein'ın ABD üniversitelerinde konferans verdiğinde öğrencilerin ona sık sık sordukları soru:
-Tanrı'ya inanmıyor musun?
Einstein hep şu cevabı verirdi:
“Spinoza'nın tanrısına inanıyorum”.
Sus ey nefsim!
Kitap az önce bitti. Ne hissettiğimi, ne düşündüğümü nasıl yazacağım bilmiyorum. Ama elimde olsa hani imkânım olsa herkese, her gördüğüme okutmak isterim bu kitabı. Beni anlasınlar isterim, onu tanısınlar. Nefsi...
"... beni bilen kendini bilir, kendini bilen Rabbini bilir."
Çok garip geliyordu en başta. Nefsin ağzından bir kitap okumak... Ama dili o kadar güzel ki kitabın etkilenmemek elde değil. Hele ki Aziz Mahmud Hüdâyî'nin yaşadıklarından...
"Sana bu anlattıklarım her ne kadar benim hikâyemse de o kadar senin hikayen... Sana Mahmut Hüdâyî ile olan cengimizi anlattım. O yendi beni, beni kendine köle etti. Ben ki nefsim, her insan ileyim, her insanın içindeyim. Lakin Hüdâyî benimleyken bensiz kalmayı başardı. O göçtü, gitti ama ben şimdi seninleyim."
Yazara bu kitap için ne kadar teşekkür, ne kadar dua etsem az kalır gibi. Elhamdülillah ki bu kitabı okumak nasip oldu. Şimdi buraya neler neler yazabilmek isterdim ama sanırım önce benim de bir bu kitabı sindirmem lazım. Her ne kadar nefsim istemese de...
Son olarak da Aziz Mahmud Hüdâyî'nin bir duası ile bitireceğim.
Allah, bizi; O'nu hakkıyla tanıyanlardan eylesin.
"Allah'ım" diyordu yalnız kaldığı vakitlerde "Allah'ım ben kendime zulmetmişim, nefsimin yolundan gitmişim, Senin için değil de onun için etmişim ettiklerimi... Tövbe Allah'ım! Hem bilip ettiklerime hem bilmeyip ettiklerime tövbe..."
Ene 'Sus Ey Nefsim' 
Fatih Duman
