Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
–bursada doğmuşum, çocukluğum ve yeni yetmeliğimin ilk yılları bu kalleş kentte geçti, ben hiç çocuk olmadım diyebilirim, ya da bir çocuğun yaşayabileceği hayatı hiç yaşamadım./ çocukluğum acılarla, yoksullukla ve hastalıklarla geçti./ benim hiç oyuncaklarım olmadı, anımsadığım tek oyuncak, babamın hastaneden çıktığı gün bana aldığı on beş liralık bir bisikletti, sonra o da eskiciye satıldı, dingin, ağırbaşlı bir çocukmuşum o zamanlar da. hiç ağlamazmışım./ve galiba bu yüzden şimdi çok ağlıyorum./
Yakın zamanda bu bütünleşmeyi bende farkındalıkla yapacağım
O gün kentte dolaşıp, sanki yeni doğmuşum gibi, dünya üzerindeki yaşam mucizesine tam bir şaşkınlık ve hayranlıkla baktım.
“Yalnız değilsin… dedi kalbim. İlk değilmiş bu.Büyük babamın ve annemin düştüğü tuzağa savrulmuşum.Babam Âdem’in kaderine yazılmış adım.Ben kendime zulmetmek üzere doğmuşum.Yokmuş başka yaşama seçeneğim.Annem Havva’nın göğsünden emmişim pişmanlığın acı sütünü.Yokmuş başka gıdam.Nasibime razı olmalıyım.Bu benim sofram.Boğaza duran bir taam ve elemli tatmalar… “
Sayfa 16 - Muhit Kitap
SEN HEP DURUP DURURKEN NEDEN HEP BÖYLE
Sen bir görüşte baharları eden,
Beni şükretmekten eden,
Ay aşık olunası kadın.
Birden yine çık gel karşıma,
Birden yine yeniden beni et kendimden.
Sen Allah'ın hiç haber vermediği,
En güzel mucizelerin içinden,
"Bundan aylar önce, her şey gün gün kötüleşip de ben henüz daha da kötüye gideceğini bilmezken, bir gece delirdim. Şaka yapmıyorum gerçekten onun gibi bir şey oldu. Ağaç evdeydim. Bunaltıcı bir sıcağın ardından gece hiç beklenmedik bir fırtına çıktı. Birden kapkara bulutlar sardı her tarafı. Yağmur başladı ama nasıl şiddetli. Şimşek, gök
Sayfa 118Kitabı okudu
Sabahına ulaştığım her günün tan kızılında,
Gözlerin misali üzerime doğan güneş'e,
Güneş'in dokunduğu her bitkiye, canlıya,
Baktığım her insana, ağaca, yürüdüğüm yola,
Sor dilimden düşmeyen adına nasıl aradım seni.
Bulmak mesele değildi seni sevgili...
Mesele senin yokluğunda dahi yaşamaktı.
Yaşamak dedikleri kısacık bir sahneye değil,
Zaman denen olgunun başından sonuna yaşamak.
Gözlerimi açtığım her sabah yoksa hissin içimde,
O gün yaşamamışımdır ben ve ziyandır bana.
Allah göstermesin o anı, öğretmesin acı dahi olsa sensiz bir hissi bana.
Bu satırlar anlatamaz içimdeki seni sana.
Ben karşımda olduğun o an doğmuşum,
O an kaderin yazılmış bana, benimki sana...
Yalnız Bir Yolcu
Bir kez daha Ekber'in defterini açtım. "Ben doğmuşum, babam yokmuş, 'yeraltında'ymış, bilmemiş beni, adımı dedem koymuş, büyük, çok büyük olayım diye, annem babama haber salmış ama gelememiş, iki yıl sonra gelmiş, on gün kalmış, yakalanmış, ben 16 yaşındayken çıktı geldi sonunda, çocuğun biraz, meselâ gün boyu ya da birkaç gün,
Sayfa 128 - YükKitabı okudu
Bir yıl daha geçti ömrümden. Sahi kaç yılım kaldı gelecekten...
Yılları arkamızda bırakıyoruz her doğduğumuz günde.
Buna doğum günü diyip kutluyoruz...
Yıllardır hiç sevmem doğum günlerini, bu belki biraz kıskançlıktan biraz yokluktan biraz acıdan kaynaklanıyor ama nihayetinde sevmiyorum sonucu nedenler değiştirmiyor.
Etrafımda tüm ailenin doğum gününü kutlayan çocuklar vardı hep, ben kendime bakardım
Çocukluk: Sıkıntılar İçinde Bir Memur Ailesi
Bizim yaşlarımızda, çocuk yaşta, en çok giyilen şey, cızlavet lastikler vardı. Başka türlü ayakkabı falan alamazdık. Ama amcam bize zaman zaman bayramda ayakkabı alırdı. Doktor amcam... Zaten elini öperdik amcamın bayramlarda. 5 lira, 2,5 lira falan para verirdi. Onları da getirir koşa koşa annemize
