Bu sancılı iç yolculuk gecenin büyük bir bölümünde devam etti. Ta ki telefonum, bir e-posta ile bipleyip beni düşüncelerimden çıkarana kadar.
"Merhaba, İspanya'dan geliyorum ve 15 yaşındayım. Kendimi seninle özdeşleştiriyorum Inna. İnandıkları için mücadele eden tanıdığım ender insanlardan birisin. Benim kahramanımsın. Dünyayı değiştirmek için yaptığınız tüm girişimlere hayranım. Mücadelenizle, farkında olmasalar da öyle çok kadına yardım ediyorsunuz ki. Dilerim bir gün seninle tanışma ve ülkemin değişimine katkıda bulunmak amacıyla sizlerin yanında mücadele etme hayalim gerçekleşir.
Yalnızca 15 yaşındayım ama ne istediğimi biliyorum. Ve sen benim için bir hayat modelisin. Lütfen, asla vazgeçme. "
Posta kutumu kapatmadan önce bu kısa mesajı defalarca okudum. Cevap vermedim. Utanmıştım. Korku ve acı karşısında vazgeçmekten utanmıştım. Düşmanlarımın beni dehşete düşürmelerinden utanmıştım. Neredeyse onların kazanmalarına izin verecek, neredeyse içinde yer aldığım mücadelenin tüm zaferlerini unutacaktım. Ve bunu bana 15 yaşında genç bir kız hatırlatmıştı. Ona teşekkür ediyorum. Çünkü erkekler dünyasındaki esas hedefimizin, kendilerine inanmaları için diğer kadınlara yardım etmek olduğunu onun sayesinde hatırladım.
Sayfa 10Kitabı okudu
Bazı alıntıların zamanlamasına hayranım...
"Elbette sen de hata yapabilirsin. Düşüncesizlikler, aptallıklar filan da. Herkes kadar, herkes gibi, senin de harcıalem yanlışlara hakkın var. Bunun için kendini suçlayamazsın. Bu işte kendini hoş görmelisin. Aynadaki kadına yüklenip durmaktan vazgeçmeli, ruhuna merhamet etmelisin. Affetmek bu demek."
Sayfa 149Kitabı okudu
