Hayal gücünün olmadığı bir ülke, "Son Şeyler Ülkesi". Kelimenin bittiği yer klişesinin gerçeğe döndüğü bir yer burası; önce nesneler yok oluyor, sonra hafızlarda kayboluyor neye benzedikleri, en son da isimlerini unutuyor insanlar.
Paul Auster'in 
New York Üçlemesi 'nin ardından 1987 yılında çıkarttığı
Dünyanın sonu öykünün başı...
Yazarımız 
Nim 'den sonra ikinci kitabı 
Dünyanın Sonu Öykünün Başı ile karşımızda. Sekiz öyküden oluşan kitabımız ismini sondaki "Dünyanın sonu öykünün başı" hikayesinden alıyor.
Birbirinden güzel sekiz öyküyle yeri geldiğinde gülümsetiyor yeri geldiğinde hüzünlendiriyor ama hep içimizi ısıtıyor. "Bir Acayip Karşılaşma" hikayesinde enflasyon için yaptığı ironiyle gülümsetirken, Sulu vekil ile güldürüyor, "Çikolatalı gofret" hikayesiyle geçmiş bayramları anımsatarak hüzünlendiriyor. Çocukluk günlerimin gözüm de film şeridi gibi canlanmasına neden oldu diyebilirim. Her hikaye de hayatın içinden birşeyler var ama benim için "Çikolatalı gofret" hikayesinin yeri çok ayrı oldu. Ayrıca kitaptaki çizimlerin hikayelerle uyumu muhteşemdi. Çok severek okuduğum bir kitap oldu. 
Emrah Atiş 'in kaleminden sayfalara dökülen her kitap bence çok değerlidir. Mutlaka okumalısınız hem Nim 'i hem de Dünyanın Sonu Öykünün Başı .
Ayrıca yazarımız, 20 şehir de 200 ün üzerinde okulda aktif olan "Endülüs Okuma Projesinin" koordinatörlüğünü yapmaktadır. 20 bin öğrenciyi kitapla buluşturan değerli yazarımızı bu büyük başarısından dolayı tebrik ederim. Başarınız daim olsun hocam.
#okurkitaplığı #metamorfozyayıncılık #okurkitap.com #nim #dünyanınsonuöykününbaşı
Göçüp Gidenlerin Koleksiyoncusu dersek tamlama hatası yapmamış oluruz sanki
"Her canlı ölümü tadıyor, bazı canlıların ölüm haberi bakanlığa da geliyor. Özel kalem müdürü cenaze törenlerine beni gönderiyordu. Artık memnuniyetle katılıyordum. Yakama iliştirilen her vesikalığı bütün gün büyük bir azametle taşıyor; ölenleri, defnedildikleri gün son bir şehir turuna çıkartırıyordum. Belki de son yolculuk dedikleri şey; o gün benim gibi cenazeye katılmış herkesin yakasında taşıdığı o vesikalığın yolculuğuydu, kim bilir?"
Şermin Yaşar acısıyla tatlısıyla hikayelerini bu güzel kitapta derleyerek bizlerle paylaşmış. Yeri geliyor gülümsetiyor, yeri geliyor hüzünlendiriyor. Kitabı okurken duygu karmaşası içerisine girebilirsiniz. Hayat da zaten böyle değil midir? Sürekli bir karmaşa halinde. "Güvendiğiniz dağlara kar yağdığında, üzülmeyin. Kıç üstü oturun ve sessizce aşağı doğru kayın. Baharı görene kadar..." Kitabı okuduğumda içimde çiçekler açtı tıpkı baharın gelişi gibi, içim ısındı. Zaten bizi bize anlattığı için kitap çok samimi geliyor. Sıcacık bir hissiyatı var hikayelerinin. Hepsi birbirinden güzel fakat bazıları daha da güzel hikayeler. Yazarın çok akıcı bir dili var ve kitaptan kopmak istemiyorsunuz.
Kitabın son hikayesi ise yazarın gerçekliğinden çıkmış bir hikaye, yazarımız Şermin Yaşar’ın kaybettiği eşi Nedim Bey’e dair. Okuduğum esnada, bunu bildiğim ve hissiyatı fazlasıyla aldığım için yüreğim alev aldı. Allah rahmet eylesin.
