Şükrü Erbaş’ın ilk okuduğum kitaplarını hatırlıyorum da; umudun, paylaşımın, farkındalığın, sevginin, göğün, puhu kuşlarının renkli cıvıltıları vardı. Bu eserinde Ömür Hanım’dan sonra, sırasını bekleyen, minnettar ve belki ölümü arzular bir tarafını da gördüm. İnsan yaşamı böyle tuhaf işte diye düşündüm. İnsan, deviniminin çabasında, durup bakabiliyorsa; anlayabiliyorsa kendini ve özlem duyuyorsa insanca yaşamaya güzel bir hayat yaşamış demektir… Yahut bana öyle gelmiştir… İyi ki bu dünyada şiir yazdın Şükrü Erbaş, ne eşsiz bir dokunuş ile ulaştın, kavradın anlam arayışımızı, paydaşlığımızı. İyi ki varsın…
