Bende bir tevazu hastalığı varmış bir aydınlanma yaşadım. Ama atalarımızın hakkını vermek lazım ki fazla tevazunun sonu da vasat insandan akıl dinlemeye çıkıyor.
Bunun üniversitede ortaya çıktığını düşünüyorum. İnsan belli bir standartın üstünde yetiştirilince ve başka türlüsünü bilmeyince dışlanabiliyor. Özellikle maddi durumu iyi olan kişiler
KARANFİL KIZ
O zamanlar dünya gerçekten de bir öküzün boynuzlarında durmaktaymış ve Karanfil Kız'ın bu aşırı gelişmiş iribaşa söyleyecek bir çift sözü varmış.
Ama dur bak, en iyisi baştan başlayayım. Şimdi bu Karanfil Kız babasını fazla görememekten şikâyetçiymiş. Çünkü adamcağız haftanın her günü, hatta bazen haftasonları bile geç saatlere kadar çalışır,
Bunu gördüyseniz düşüncenizi paylaşabilir misiniz?
Sana bir sorum olacak ... sen şişesin tamam mı farz etki bu şişe sensin işte sen her seferinde hayatı da seni böyle motive edecek şeyler yapıyorsun başka iyi gelen şeyler yapiyorusn ve bu şişenin içine dolduruyorsun yani hayatına katiyorsun ama şişenin her tarafı çatlak kırık dökük ne olur bu şekil doldurduğun her şey dökülür gider terk eder dimi ... Sorum şu bu kırk çatlaklar bitmiyorsa ne yapacan peki kurtulmak isterken daha çok çoğalıyor ise ne yapacaksın ne yaparsın mesela
Güngörmez
"Hiç sevmem kışları" derdi. Neymiş üşürmüş de kalın giymek zorunda kalırmış. "Hahh" dedim içimden. "Yazın da, kışın da mahallenin en pejmürdesi sensin..." Bunları o zamanlarda çok yakın olup da sevemediğim, şimdilerdeyse rahmetli olan canım arkadaşıma söylerken yıl 1995 aralığın 17'siydi.
Şimdiyse 2006 yazının
Bunun nedeni, Türk aydını, gene sensin! Bu viran ülke ve yoksul insan kitlesi için ne yaptın? Yıllarca, yüzyıllarca onun kanını emdikten ve onu bir posa halinde katı toprak üstüne attıktan sonra, şimdi de gelip ondan tiksinmek hakkını kendinde buluyorsun.
Anadolu halkının bir ruhu vardı, nüfuz edemedin. Bir kafası vardı, aydınlatamadın. Bir vücudu vardı, besleyemedin. Üstünde yaşadığı bir toprak vardı! İşletemedin. Onu, hayvanî duyguların, cehâletin, yoksulluğun ve kıtlığın elinde bıraktın. O, katı toprakla kuru göğün arasında bir yabani ot gibi biti. Şimdi, elinde orak, buraya hasada gelmişsin. Ne ek- tin ki, ne biçeceksin? Bu ısırganları, bu kuru dikenleri mi? Tabii ayaklarına batacak. İşte, her yanın yarılmış bir halde kanıyor ve sen, acıdan yüzünü buruşturuyorsun. Öfkeden yumruklarını sıkıyorsun. Sana ıstırap veren bu şey, senin kendi eserindir, senin kendi eserindir.
Allah bütün kudretiyile beraber insanı, yavaş yavaş ve tam kırk yılda kemal sahibi eder. Dilediğin şeyi yavaş yavaş, fakat sağlam bir halde yapman lazım.. İşte bu yavaşlık, sana bunu öğretmek içindir.
Devam Edelim Mektuba
Yanan Alnım , Müşfik avuçlarına ne kadar da muhtaç bilemezsin...
Beni ne kadar ateşe versen de, hiçbir hatıramız küllenemez, bunu bilesin. Zümrüdü Anka gibi kendi külümden doğar
Ve katar katar turnalar gibi yine kanat vurarak yine revan olurum yollarına...
Gözlerimde bir mahmurluk, sensiz uykularımdan arda kalan
Sinemde yumru yumru
Sayfa 125 - Kapı Roman YayınlarıKitabı okudu
“Buna sebep ne biliyor musun? Çünkü sen etrafınla meşgul olmadın. Kimsenin iyiliğinde, fenalığında, girdisinde, çıktısında değilsin. İşte senin ve benim bu kayıtsızlığımızı, bu, alakasızlığımızı affetmiyorlar. Dedikodu yapmıyorsun. Demek ki korkulacak, çekinilecek bir adam değilsin. O hâlde hücuma, tazibe en müstahak adam da sensin.”
Sayfa 217 - Karbon kitaplar
Ulus Baker'le ilgili şimdilik son yazıdır. Keyifli okumalar...
KES KULAKLARI, GEÇİR SİCİME…
Ulus Baker’in babası Sedat Baker ruh bilimci bir doktordur. Kıbrıs savaşı zamanında çalıştığı hastaneye yaralı askerler tedavi edilmesi için getirilir. O sırada Ulus ise babasının yanında oturup, çocuk haliyle getirilen yaralıları ve tedavi sürecini
-Ama söz değil mi?.. Çünkü önünde sonunda bir ara eve dönmemiz gerek!
-Söz veriyorum, -dedim gülerek...
-Gidelim öyleyse!
-Gidelim.
-Göğe baksanıza Nastyenka, bakın! Yarın harika bir gün olacak; gök ne kadar mavi, hele şu ay! Bakın: Sarı bulut şimdi ayı örtecek, bakın, bakın!.. Ah, hayır sıyırıp geçtiler. Ah şuna bir baksanıza!..
Ama Nastyenka buluta bakmadı, ağzını açmadan oraya mihlanmış gibi duruyordu; bir dakika sonra biraz ürkekçe bana sokuldu. Elleri avucumda titriyordu. Ona baktım... Bana daha da yaslandı.
O sırada yanımızdan genç bir adam geçiyordu. Adam birden durdu, dik dik bize baktı ve sonra birkaç adım daha attı. Yüreğim yerinden fırlayacaktı...
-Nastyenka, -dedim kısık bir sesle,- bu kim Nastyenka?
-O işte, -diye yanıtladı fısıldayarak, bana daha da sokuldu ve daha sıkı sarıldı... Ayakta zor duruyordum.
-Nastyenka! Nastyenka! Sensin gerçekten! -diye ses- lendi biri arkamızdan ve aynı anda genç adam bize doğru birkaç adım attı.
Tanrım, o ne çığlıktı! Nastyenka nasıl da titredi! Ellerimden nasıl da kurtulup ona koştu!.. Orada ölü gibi kalakalmış, ikisini izliyordum. Ama Nastyenka, adama elini pek gönülsüzce uzattı, sarılışına da pek tutuk karşılık verdi, sonra birden yine bana döndu, ok gibi, şimşek gibi yanımda bitiverdi ve daha ben ne olduğunu anlayamadan boynuma sarılıp içten, coşkulu bir şekilde beni optü. Sonra tek sözcük etmeden yine ona döndü, adamı elinden tuttu ve çekip götürdü.
Uzun süre orada arkalarından bakakaldım... Çok geç meden gözlerimin önünde yitip gittiler.
Ve işte bu tipik sensin. Ölüler için bir şeyler yapmaya son derece gönüllüsün. Yaşayanlar için ise hiçbir işe yaramazsın.
Sayfa 297Kitabı okudu
desem ki, yeryüzüne beş peygamber geldi; beşincisi sensin. desem ki, iki kişi kaldık dünyada; ikincisi sensin. desem ki, birisi var yeri göğü var eden; o da sen olurdun. sana tapmak için kilden bir heykel yapardım güzelliğince. bilsem ki sen tanrı'dan iyisin, bilsem ki tanrı senden güzel değil. senin o kocaman kocaman gözlerin yok mu, nasıl