Affet
Günaydın bi' tanem, sorularımı artık sana yöneltmek istemiyorum aslında, cevapların beni korkutuyor. O cümlelerin beni hep güvende hissettirirdi şimdi ise her şeyden çok korkutuyor. Yine de yazmak istedim bi' taneme. Sana göndermeyi hiç istemesem bile içimden böyle geldi, ama bu isteksizliğim seninle konuşmak istemediğimden değil. Seni
İSTİD’Â
- Gazî Paşa Hazretleri’ne -
Bu yurd mahrûm düzenlikten, umrândan..
Köylülerin nasibi yok irfândan;
Ey kurtaran bizi zâlim Yunan’dan!
Giderken sadece kendin gitmedin. Beni de götürdün bilmiyorum farkındamısın. Zaten sen ne zaman gitsen ben bende kalmadım. Sen yaşayalı epey oldu böyle bi acı unutulmaz diye düşünüyorum. Bilirsin o solundaki sancı nasıl acıtıyor insanın canını. Sen de bu acıyı çekerken yatağına yattığında söküp almak istercesine kalbini sıktırdın mı ellerinle hiç ?
Böyle İşte
Hani Ecevit ölürken Ahu'ya "İşin garibi ne biliyor musun, hayatımda başıma gelen en güzel şey bu. Ölüyorum ve sen yanımdasın." demişti. Hani Ezel yeniden Eyşan'ı gördüğünde dengesini kaybetmişti.
Hani Ramiz dayı "herkesi yenebilirim ama seni yenemiyorum" deyip Selma'nın kapısında diz çökmüştü.
Hani Keje,
YÜREĞİMİN SİRETİ
Yersiz acılar ve gülüşlerle bezelenmiş
Titrek ve ürkek hislere karşı verdiğim sükut dolu yanıtlarımla yorulmuş
Bedenim;
Meyus bedbahtsızlarla kaynayan
Korkak ve berrak yalanlarla dolup taşan
İstanbul’du.
Kabusu ıssız sokaklara hemsaye bir aşka kurban gitmek olan
Havası daima yağmura meyili olan
Yüreğim;
Yarık göklere bakan yanık
La Tahzen Şiiri, Mevlâna Celâleddin
La tahzen Üzülme!
İnsanlar senin kalbini kırmışsa üzülme! Rahman, “Ben kırık kalplerdeyim” buyurmadı mı?
O halde ne diye üzülürsün ey can? Gündüz gibi ışıyıp durmak istiyorsan; Gece gibi kapkaranlık nefsini yak!
“Derdim var” diyorsun;
Dert insanı Hak’ka götüren Burak’tır; sen bunu bilmiyorsun.
Sanma ki