3?
Sen beni öpersen belki de ben Fransız olurum
Şehre inerim bir sinema yağmura çalar
Otomobil icad olunur Zarifoğlu ölür
Dünyadaki tüm zenciler kırk yaşından büyüktür
-Senegalliler dahil değil
Sayfa 14 - Sel YayıncılıkKitabı yarım bıraktı
”Bir Filistin vardı,bir Filistin gene var!”
Henüz yedi yaşındayken İsrail’in 1948 yılında başlattığı işgal ve tehcir üzerine, saldırıya uğrayan köyünden ailesiyle kaçarak Lübnan’a mülteci olarak sığınan bir şair, “şâirü’n-nahda” (uyanışın şairi) Mahmud Derviş dünyanın sağırlığına saldırmıştı dizeleriyle “Aynalar oldu paramparça, yığıldı içimize acı üstüne acı/ Topladık sesin küllerini getirdik bir araya/ Böylece söyler olduk acılı türküsünü yurdumuzun./ Hep birlikte sazın bağrına ektik bu türküyü, evlerin damlarına taş fırlatır gibi fırlattık attık bu türküyü,/alın, dedik…” Ölenlerin sesinin küllerinden yaktığı acılı bir türküdür Derviş’in şiiri, anne, evlat, kardeş, sevgili, dost ve yurt sahibi her insanın yüreğindeki ibrişime dokunur tınısı, “Ve ant içerim ki, bir mendil işleyeceğim yarına kadar, gözlerine sunduğum şiirlerle süslü ve bir tümceyle, baldan ve öpücüklerden tatlı:”Bir Filistin vardı,bir Filistin gene var!” diye seslenmeye devam ediyor şiirinde sevgilisi Filistin’e.
İnsan, insanların oldukça tiyatral yöntemlerle eğitildiğini kolaylıkla unutur. Çocuğa nasıl davranması gerektiği ona oldukça tiyatral bir biçimde öğretilir; mantıksal argümanlar ancak sonradan gelir. Çocuğa filanca olduğunda gülmesi gerektiği söylenir (veya çocuk bunu görür). Biri kahkahalarla güldüğünde neden yaptığını bilmeden buna katılır; neden güldüğü sorulduğunda tamamen kafası karışır. Aynı biçimde gözyaşı döker, yalnızca yetişkinler böyle yaptığı için değil gerçekten acı hissettiği için de ağlar. Bu, çocukların yaptıkları şeyin anlamını kavramaktan tamamen uzak oldukları, cenaze törenlerinde görülebilir. Bu törenler karakteri biçimlendiren tiyatral olaylardır. İnsan jestlerini, pantomimi, konuşmalardaki ses tonlarını kopyalarlar. Ağlama acıdan kaynaklanır, ancak acı da aynı zamanda ağlamadan kaynaklanır.
Bertolt Brecht
Sayfa 167 - PdfKitabı okudu
