Bu sözleri bir kitabımın arasında saklamışım.
Diyebilirsin ki, bir insanı, fotoğraflarından ve hakkındaki haberlerden ne kadar tanıyabilirsin?
Haklısın.
Belki de çok az...
O zaman şöyle demeliyim: Seni az tanıyorum...
AZ...
Sen de fark ettin mi? Az, dediğin, küçücük bir kelime. Sadece A ve Z iki harf. Ama aralarında koca bir alfebe var.
O alfebeyle yazılmış onbinlerce kelime ve yüzbinlerce cümle var. Sana söylemek isteyip de yazamadığım sözler bile o iki harfin arasında. Biri başlangıç, diğeri son. Ama sanki birbirleri için yaratılmışlar. Yan yana gelip de birlikte okunmak için. Aralarındaki her harfi teker teker aşıp birbirlerine kavuşmuş gibiler. Senin ve benim gibi...
Bu yüzden, belki de, az çoktan fazladır. Belki de az, hayat ve ölüm kadardır!
Belki de, seni az tanıyorum demek, seni kendimden çok biliyorum demektir.
Bilmesem de öğrenmek için herşeyi yaparım demektir.
Belki de az, herşey demektir.
Ve belki de benim sana söyleyebileceğim tek şeydir...
