«Diyorlar ki; sen, şapkayı başına koymuyorsun; mahkeme gibi çok resmi yerlerde başını açmıyorsun. Demek, o kanunları reddediyorsun! O kanunları red detmenin cezası şiddetlidir!
Elcevap: Bir kanunu reddetmek başkadır ve o kanunla amel etmemek bütün bütün başkadır. Evvelkinin cezası idam ise, bunun cezası ya bir gün hapis ve bir lira ceza-yı nakdi, veya bir tekdir, veya bir ihtardır. Ben o kanunlarla amel etmiyorum; hem amel etmekle dahi mükellef olamıyoruz. Çünkü münzevi yaşıyorum, bu kanunlar hususi menzillere giremez.»
Bediüzzaman Said Nursî
Gitmek mi yitmektir kalmak mı artık bilmiyorum
Yerini yadırgayan eşyalar gibiydim ya ben hep
Ve inançlı, gitmenin bir şeyi değiştirmediğine
Bilemem, belki bu yüzden
Ben sana yanlış bir yerden edilmiş
Bir büyük yemin gibiydim.
Beni hep aynı yerimden yaralayan o eve
Yine de döneyim döneyim istedim.
Seni bu yalan dünyaya saldım sonunda
acıyor çoooooookkkkkkkkkkkkk
Sayfa 15 - PdfKitabı okudu
O ateşti, kabullenmiştim. Ve ben o ateşe gönüllü girmeyi isteyen cılız bir ağaçtım. Bazen orman oluyor, bazen bir fidan kadar küçük kalıyordum yanında. Ama o bendim. Ben o. Bu değişmeyecekti. Onun yangını her koşulda beni yakacak, bir tek bana kalacaktı.
Sayfa 284Kitabı okuyor
Ölümde korkutucu olan ölecek olmam değil. Ne zaman biteceğini bilmediğim bir hayatı yaşamaktı korkutucu olan. Tüm bedenime çöken bu ağırlıkla mücadele edecek gücüm de ona dayanacak gücüm de yoktu.
Sayfa 87Kitabı okudu
Sayfa 65 - Sesli Kitap StorytelKitabı okudu
Anne Sevgisi
G.A.: Anne sevgisinin yüce ve sefkatli tutkusunu bile bunun dışında tutuyorsun öyle mi?
Y.A.: Hayır, o da bu yasanın mutlak kölesidir. Anne, çocuğunu giydirmek için kendisi çıplak kalacaktır; çocuğu yiyebilsin diye kendisi aç kalır, açıdan kurtarmak için işkenceyi göze alır, o yaşayabilsin diye ölür. Bu fedakarlıkları yapmaktan zevk duyar. Bunu o ödül için yapar. Kendini onaylama, tatmin, huzur rahatlık için. Aynı ödemeyi alabilecek olsa, bunları senin çocuğun için de yapardı.
Sayfa 25 - Dedelus kitapKitabı okudu
Ben bu çıldırmış vaktin, ben bu yılan zamanının
Paramparça edilmiş şairiyim. Ne diyeyim?
Kaç dostum, yalnızlığına! Büyük adamların gürültüsünden
serseme döndüğünü ve küçüklerin iğneleriyle sokulduğunu görüyorum senin. Orman ve kaya seninle birlikte saygıyla susmayı bilirler. O
sevdiğin geniş dallı ağaca benze yine: sessizce ve dinleyerek asılı durur o, denizin üstünde.
Yalnızlığın bittiği yerde başlar pazaryeri; ve
