Hayatım anlatılmaya değer, hayatım roman gibi geçti...
~~~Hayat yolculuğu uzun ve sıkıcı safhalardan oluşur, adım adım, günbegün, çarpıcı hiçbir şey olmadan geçer, ama insanın belleği yolun o bölümüne damgasını vuran beklenmedik olaylarla doludur~~~
Isabel Allende , uzun ve fırtınalı yaşam içinde 20. yüzyılın en önemli olaylarıyla kesişen, etkileyici mizah anlayışıyla, tutkulu ve kararlı bir kadının destansı
herkes yaşıyor ama ben ölüyorum anne
insan yaşarken nasıl ölebilir ki ..
kalbim atıyor, nefes alıyorum bildiğin yaşıyorum anne
ama yaşadığımı hissedemiyorum
insan yaşadığını anlamaz mı anne
az da olsa yaşamak için heves etmez mi
hayata tutunmak için çabalamaz mı
ben yapamıyorum anne olmuyor yani, ne yapsam da ne etsem de hayata tutunmak için bir
Sırça Köşk Hikayesi
Bir zamanlar boş gezmeyi iş yapmaktan çok seven üç arkadaş varmış. Bugünden yarına geçinmek, gittikleri yerlerin birinden yüz bulsalar, beşinden kovulmak canlarına tak demiş. Alın teriyle kazanıp gönül rahatlığıyla yemeyi de gözlerine kestiremezlermiş, çünkü elleri işe yatkın değilmiş. Bir gün, uzun bir yolculuktan sonra, yüksekçe bir tepede
Bir zamanlar boş gezmeyi iş yapmaktan çok seven üç arkadaş varmış. Bugünden yarına geçinmek, gittikleri yerlerin birinden yüz bulsalar, beşinden kovulmak canlarına tak demiş. Alın teriyle kazanıp gönül rahatlığıyla yemeyi de gözlerine kestiremezlermiş, çünkü elleri işe yatkın değilmiş. Bir gün, uzun bir yolculuktan sonra, yüksekçe bir tepede
Sayfa 145Kitabı okudu
Bütün çağlarda insanlar tamahı, açgözlülüğü tanımışlardır: ama tamah ve açgözlülük başka hiçbir çağda bugün olduğu kadar, eşyaya yönelmiş ölçüsüz, taşkın, başka her türlü duyguyu gölgede bırakırcasına ciğer sökücü bir hırs halinde kendini açığa vur mamıştı. Daha çok şeye sahip olmak daha çok şey yapmak, daha çok şey başarmak...
Bugün dünden daha çok, yarın bugünden daha ileride. İnsan ların boyunlarına binmişti ifrit; kamçısını tam yüreklerinin başına indiriyor ve uzaklarda alayla göz kırpan yalancı hedeflere doğru dehliyordu onları; daha yanına varır varmaz çözülüp yok olan ve aşağılayıcı bir biçimde hiçleşen hedeflere... Her başarıyı yeni ve daha parlak hedefler izliyor ve her hedefin başında onları daha acı, daha tüketici bir hiçlik bekliyordu. Ve bu dinmez bir susuzluk halinde insan ruhunu kemire kemire ta mezara kadar böylece uzayıp gidiyordu; ama kimse bu amaçsız koşunun farkında değildi, görmüyorlar, bilmiyorlardı:
•Hayır öyle değil, ileride bileceksiniz! Hayır, bir bilseniz kesin (bir) bilgiyle, And olsun, göreceksiniz cehennemi...
