LADY MONTAGUE: Ah Romeo nerede? Onu gördünüz mü bugün?İyi ki yoktu bu kavgada.
BENVOLIO: Efendim,o tapınılan güneş,doğunun altın penceresinden bakmadan bir saat önce, tedirgin bir gönül dışarılara sürüklemişti beni; şehrin batısında uzanan çamlıkların altında oğlunuza rastladım, geziniyordu erken saatte; ona doğru yürüdüm; ama geldiğimi sezince dalıverdi korunun derinliklerine. Ben de kendi duygularımla ölçerek onunkini, insan düşünceliyken ıssızlığı sevdiğinden, ben bile yorgun benliğime fazla geldiğim için onun değil kendi gönlümün keyfine uydum, benden kaçmak isteyenden kaçındım seve seve.