İnsanlar gösterdikleriyle birbirinden ayrılır.
Sakladıklarıyla birbirlerine benzer.
Anadolu Türkleri arasında da dinî yaşayış, dinin tatbiki ve dünyaya bakış açısından bazı büyük farklılıklar, bazı ritüel, kural ve tören farkları olduğu açıktır. Bu farklar 19. yüzyılda belli bir rahatsızlıkla görmezden gelinmiş, yok sayılmışsa da, bu kadar açık bir şeyin üstü örtülemez. Mesela, Ahmet Cevdet Paşa hemen her Müslüman topluluğu bir şekilde incelemiş ve bir kısmını da çok ağır bir biçimde tenkit etmiştir. Bunların başında, esas itibariyle Lübnan'da olmak üzere, Suriye'de ve bugünkü İsrail'in olduğu coğrafyada yaşayan Dürziler gelir. İlginçtir, Ahmet Cevdet Paşa Dürziliği, Yezidîliği, Lazkiye ve Antakya tarafındaki Nusayriliği ele alıp tenkit ediyor, fakat Anadolu Aleviliğinden bahsetmiyor bile, görmezden geliyor. Bu görmezden gelme, aynı zamanda resmi bir tutumdur. Evin içindeki bir farklılığı boş verme tavrını, Batı eğitimi görmüş bir ansiklopedicimiz olan Şemseddin Sami'de çok daha açık bir şekilde görüyoruz. Mesela, Akçadağ ilçesinin nüfusunu, madenlerini, dilleri veriyor, ama Alevilikten hiç söz etmiyor. Belli ki bu konuda ciddi problemler yaşandığı, konu siyasi bir nitelik kazandığı için hiç kurcalamak istemiyorlar.
Sayfa 90Kitabı okudu
Yeteneklerimiz ne yapabileceğimizi, motivasyonumuz
yaptıklarımızı, tutumumuz ise ne kadar iyi yaptığımızı
belirliyor.
Gerçekten de günümüzün en büyük keşfi, düşüncenin gücü.
Hayatımızı şekillendirmekte düşüncenin doğrudan etkisi
olduğunu artık biliyoruz. Bu kadar yaygın bilinen şeyin bu
kadar az kullanılması da işin acı yanı.
Sağlıklı bakış açısına sahip bir kişiyi kimse durduramaz ama
sağlıksız bakış açısına sahip kimseye de hiçbir güç yardım
edemez. Mutsuzluk bağımlılığı denilen bir bağımlılık türü var.
Bu bağımlılığın da çok bağımlısı var ne yazık ki insanlık
ailesinde.
Evi bir günde inşa etmiyoruz; her gün diktiğimiz bir duvar,
çaktığımız bir çivi, döşediğimiz bir parkeyle inşa ediyoruz.
Hayata kendin pişir kendin ye lokantası da diyebiliriz.
Bugünkü düşüncelerimizle, tercihlerimizle, davranışlarımızla
yarınımızı inşa ediyoruz. Öyleyse her seçimimizi bilinçlice
yapmak için biraz daha özen göstersek ve bilincimizi
geliştirmek için emek harcasak kendi iyiliğimize olmaz mı?
Esas soru: Kendinize iyilik yapacak kadar sevilmeye layık ve
değerli görüyor musunuz kendinizi?
“Kendini temiz ve şef af tutsan iyi olur; dünyaya baktığın cam
kendinsin” diyor, George Bernard Shaw.
İçimizde olanlarla aramıza mesafe koyamayız.
Düşünenlerin değeri, istediklerine göredir.
Neyi istiyorsam, değerim odur.
Umut yaşatır ama gergin ip üstünde.
Tanrı erkeği yarattı; yalnızlığını yeterli bulmadı; ona bir de eş yarattı ki, yalnızlığını daha iyi duyabilsin.
Falan kişi yalnız sizin bildiğiniz insan değil, bilmediğiniz insandır aynı zamanda. Bu bilmediğiniz insanda, onun olacağı ve kendinin de bilmediği insan vardır.
Aşk; — sevmek — özenmektir. Öğreniriz onu. Kelimeler, eylemler, duygular öğrenilir. Kitapların, şiirlerin rolü. Özgün aşk binde bir olsa gerektir. Bundan bir masal konusu çıkarılabilir.
Politika savaşlarının sonucu, kafalarda sorunların önem ve ivedilik sırasını bulandırmak ve bozmak oluyor. Ölüm kalım sorunu, sadece rahatlık sorunu ile maskeleniyor. Gelecek, hemen olacakla. Çok gerekli olan en kolay elde edilenle. Derin ve yavaş olan duyguları coşturanla. Pratik politika alanına giren herşey, ister istemez yüzeydedir.
İsteklerimizin yerine gelmesi bizi her zaman yıkımdan uzaklaştırmaz.
Düşündüğüm üstünde düşünmeyi denedim ve bu işi inatçı bir saflıkla yaptım. Bana ince eleyici diyorlar, saçma. Ben hoyratım daha çok. Ama bir kesinlik deliliği var bende ya da vardı. Çalışmamın çok geniş bir yanı -yarı yitik, yarı faydalı bir yanı- kendi kendime tanımlamalar yapmak oldu. Kendi tanımlamalarım yoluyla düşünmek, bir çeşit amaç oldu benim için.
Variete'den
