Eksildim ben, azaldı içimdeki su
Yeşermiyor cümlem.
Oysa Ben senin bir kimsenim, sensin esin. Buna inandım uyudum,
Uyandım bununla durdum.
Narın içinde canım niye kanıyor?
Sayfa 19Kitabı okudu
"Geciktiğim için üzgünüm" dedi Arın. "Artık tek başına boğulmayacaksın."
Ve ben buna tüm kalbim ile inandım.
Sayfa 275Kitabı okudu
Kendime dedim ki beni yaratan Allah ile doğrudan doğruya konuşmadıkça ne sorduğum sorulara cevap almadıkça Benim yemek veya uyku ile ne işin var? Bu aleme körü körüne yemek yeyip içmek için mi geldim? Ona neden geldiğimi ve nereye gideceğimi sormalıyım Ancak ondan sonra yemek yiyip uyuyabilirim. Ayrıca kurtuluşun ve sonun hakkında da bilgi almalıyım ki burada rahat ve dertsiz bir hayat sürebileyim. Çocukluğumdan beri amacım bu idi hep buna inandım. Hani bir çocuğun eli yandığı zaman annesi hemen harekete geçer türlü çareleri arar ya işte Allah da sevgisiyle bana öyle yardım etti.
"Kumru sen bana bunu niye anlatmadın?" dedi Nisan bir anda öfkeyle. Huzursuz bir nefes aldım. Haklıydı, anlatmalıydım.
"Sanırım bunu kendime yediremedim..." dedim,
"Ayrılmıştık, bir başkası ile olmak onun en büyük hakkıydı ama bunun bu kadar çabuk olmasını kendime yediremedim
içimde tuttum. Normal karşıamaya çalıştım..."
"Ve buna inandın..."' dedi Uraz sessizce, yüzüme bile bakmadan.
Başımı salladım.
"İnandım,'' dedim, "Ne söyleseniz haklısınız..."
Sonra durdum ve kendimi açıklamaya çalıştım.
''Yalan söyleyeceği aklımın ucundan bile geçmedi. Çünkü... Çünkü bir insan neden böyle bir yalan söyler ki? Aklım almıyor neden yapar bunu?"
"Onu da öğreneceğiz." dedi Nisan öfkeyle,
"Onu da öğreneceğiz."
Dediler ki sevdiğin ölünce kalbinde kırk mum yanar, her gün biri söner. Kırkıncı gün hepsi söner, biri bekler. O tek mum ebediyen yanar, acını o tek mum tutar. Ben buna inandım. Hayalimde otuz dokuz mum söndürdüm her gece üfleyerek, içimdeki cılız nefeslerle. Göğsümdeki sızı hafifler, kalbim tekrar toplanır, ciğerime derin bir nefes girer diye kırk gün bekledim. Geçtiğimiz kırk gün, bugünü bekledim. Sabah uyandım, kendimi yokladım. Öğlen tekrar baktım. Kırkıncı ikindiyi beklerken kırkikindi yağmurları boşandı gözlerimden. Gecesini bekledim ve de gece yarısını. Hiçbir şey olmadı. Yalanınız batsın dedim. İçimde tek bir mum kalacaktı hani; peki ne, bu yürekteki bin dönümlük orman yangını?
