kafes, içindekini değil, dışındakini tanımaya zorlar önce. ona bir ad dayatır: kız, erkek... sonra bu ad, varoluşuna bir gölge gibi çöker. gölge büyür, büyüdükçe ışığı boğar. artık öz yoktur,
doğuştan itibaren kafesin en derin, en acımasız zincirlerine vurulmuş bir tutsaklıktır insanlık. bu varoluşsal esaretin ve dünyadaki tüm öz eksikliğinin tek ve mutlak nedenlerinden biri de, bireyin
Kader ne büyük bir işkence! Kim bilebilir yarın ölmeyeceğimi ! Kim söyleyebilir bugün ruhumun başına korkunç bir şey gelmeyeceğini! Bunlar aklıma gelince, kendime duyduğum şüphenin bile nelerle karşılaşacağını bilmezken, bizi hep daha ileriye gitmeye zorlayan yüce zorbadan korkuyorum.