Sürekli karşılaştığım ve fazlasıyla rahatsız olduğum bir durumu aktarmak istiyorum. Hadi yaşlı başlı insanları anlıyorum onları geçtim. Ama okumuş etmiş genç insanların hâlâ kulaktan dolma bilgilerle, başkalarının laflarıyla sözleriyle, başkalarının fikirleriyle düşünceleriyle şu an ki iktidarı savunmaları beni gerçekten çılgına döndürüyor. Dün
Doğru söylediğime edebiyat ve Lenin üzerine yemin ederim! :)
Az önce liseden bir arkadaşımla sohbet ettim. Okulumuzda Abdulkadir adında bir çocuk vardı.Bir yıl önce evlendiğini öğrendim.Bunda tuhaf olan ne var diyebilirsiniz,bence de yok.Tuhaf olan şu: Evlendiği kadınla bir etkinlikle tanışmış.Tanışmalarından yarım saat sonra evlenme teklif etmiş.Kadın da kabul etmiş.Bana bunu anlatan arkadaşım Abdulkadir'e,kadının onu tanımadan neden kabul ettiğini sormuş.Abdulkadir'in arkadaşıma anlattığına göre kadın :" İnsanlar birbirini tanımak için,zaman gibi sahte bir ilaha yıllarca tabii olup mutlu olmaya çalışıyorlar.Mutluluğun,bizim kontrolümüzde olduğunu sanıyorlar.Oysa durum hiç öyle değil.Evlenelim,deneyelim mutluluk zaten bizi seçmişse kimse bunu bozamaz,baktım seninle mutsuz oldum,anında senden boşanırım,kabul mü?" demiş.Abdulkadir de kabul etmiş.Sanırım kadın haklıymış,çünkü bir yıldır çok mutlularmış.
Bu arada kadın felsefeci falan değil dostlar,sigorta acentesi çalışanı.
Mutluluk Diye Bir Şey Yok Galiba!
