Burası, sayısız kopyalar dünyası.
Masasında kitaplar yığılı bir odada gençten bir adam; ayakta keman çalıyor. Seviyor kemanını. Yumuşacık bir melodi çalıyor. Çalarken pencereden aşağı, sokağa bakıyor ve birbirlerine sokulan bir çifti fark ediyor; kapkara gözleriyle çifte, ardından uzaklara bakıyor. Dimdik duruyor. Tek hareket müziği; müziği odayı dolduruyor. Dimdik duruyor ve aşağıdaki odada bulunan karısıyla henüz bebek oğlunu düşünüyor.
Adam kemanını çalarken bir başka, tıpatıp aynı bir adam bir odanın ortasında duruyor ve kemanını çalıyor. Bu adam da pencereden aşağıdaki sokağa bakıyor, birbirlerine sokulan bir çift görüyor, uzaklara bakıyor, oğluyla karısını düşünüyor. O çalarken üçüncü bir adam ayakta, kendi kemanını çalıyor. Dördüncü ve beşincisi de var. Odalarında ayakta keman çalan genç adam sayısı sonsuz. Ve bu saat, genç adamların ayakta keman çaldıkları bu saat tek bir saat değil, pek çok saat. Zaman iki ayna arasındaki ışık gibi çünkü. Zaman durmadan yansıyarak sonsuz imge, sonsuz melodi, sonsuz düşünce üretiyor. Burası, sayısız kopyalar dünyası.
Burası, sayısız kopyalar dünyası.
Burası, sayısız kopyalar dünyası.