Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.12
Burcu
Burcu
@buruc
“Per aspera ad astra”
“Zorluklardan yıldızlara.”
Çanakkale
5 Şubat
892 okur puanı
Temmuz 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Tutunamayanlarla 5 yıl önce tanışmıştım, tabii ilk okuduğumda tarz olarak biraz farklı gelmişti. Yakın zamanda Tehlikeli Oyunlar kitabını okudum ve Tutunamayanlar’ı tekrar okumam gerektiğini düşündüm. Bazı kitapların kesinlikle 2. kez okunması gerekiyor.
Tutunamayanlar’ı sayfalarca anlatmak isterim ama kelimelerim, cümlelerim Tutunamayanlar’ı anlatmaya yetmez maalesef. Bu yüzden herkesin okumasını tavsiye ederim mutlaka kendinizden, hayatınızdan bir parça bulacaksınız.
Zifiri karanlıkta bile gökyüzünde parlayan binlerce yıldız var. Ben ne zaman gökyüzünde parlayan yıldız görsem en kötü durumda bile hâlâ umut vardır diye düşünüyorum. Belki de Tutunamayan olmak kolaya kaçmaktı, belki de zor olan her şeye rağmen Tutunan olmaktı…
Üç farklı hayat ve bu hayatların birbirinden habersiz bir şekilde kesişmesini konu alan bir kitap…
Smita’nın kızının okula başlamasıyla başlayan heyecanın yerini, korkuya/ hayal kırıklığına bırakması ve sonra yaşanan bir başkaldırıyı anlatıyor ilk hikaye. Beni çok derinden etkileyen bir hikaye oldu. Smita’nın ve kızının bu kadar cesur olması,
Sevgili Hikmet Benol,
Sana bir mektup yazsaydım ve sen bunu okuyor olsaydın “Fakat, Allah kahretsin, insan anlatmak istiyor albayım; böyle budalaca bir özleme kapılıyor. Bir yandan da hiç konuşmak istemiyor. Tıpkı oyunlardaki gibi çelişik duyguların altında eziliyor.” dediğinde seni sarsmak ve anlat, susma demek isterdim. Evet belki anlamayacaklar, belki deli olarak nitelendirecekler seni ama insanlar zaten hep kendi gibi düşünmeyeni dışlamaz mı? Bırak anlamasınlar ve dışlasınlar derdim.
Gecekondunda oturup anlaşılmayı beklersen hiç anlaşılmadan yok olup gideceksin. Yaşarken “Beni hemen anlamalısın çünkü ben kitap değilim. Çünkü ben öldükten sonra kimse beni okuyamaz, yaşarken anlaşılmaya mecburum…” demiştin. Seni anlamadılar ve seni tanıyan son insan öldüğünde hiç yaşamamış oldun.
Bu mektubu son zamanlarda hayat felsefesine getirdiğim bir sözle noktalayacağım…
“Dum vivimus vivamus.”
“Yaşarken, yaşayalım.”
Okur Takip Önerileri
Kinyas ve kayrayla olan yolculuğumun sonuna geldim.
Kitabın başlarında ne okuyorum ben dediğim ilerleyen zamanlarda kinyas ve kayraya kızdığım zamanlar oldu. Ama en çokta bir insan nasıl bu noktaya gelebilir? Sorusunun cevabını aradım kitapta. Onların çaresizliğini, kaybedecek bir şeyinin olmamasını, en çokta umudun kaybedilmesini okurken kendimi normal insan( gerçekleşmesi istenen hayaller, hayat planları vs. ) olduğum için şanslı gördüğüm anlarım oldu.
Kinyas bu hayat savaşında şanslıydı boğulmak üzereyken hayat ona can simidi sunmuştu ve o tüm yaşama arzusuyla sıkı sıkı tutunuyordu ona.
Kayra bu kadar şanslı olamamıştı kaybedeceği en önemli duygu olan umudunu kaybetmişti.
Bir insanın kendisine yapabileceği en büyük kötülük nedir? Diye sorsalardı sanırım vereceğim cevap hayal etme gücünü kaybetmek olurdu.
“Hiçbir yere ait olmayanları iyi tanırım. Her yere aitmiş gibi davranırlar.”
Kürk mantolu madonna kitabının popülerliğini bir kenara bırakırsak bu kitabın bu kadar sevilmesinin sebebi nedir?
Ve ben bu kitabı 2 yıl önce okuduğum halde neden tekrar okuma gereği duydum?
Sorularını sormadan edemedim kendime.
Raif efendi dışarıdan bakıldığında sokakta gördüğümüz yüzlerce insandan biriydi.... Herkes gibiydi...
Ama hikayesine dönüp baktığımızda böyle bir insan var mıydı?
Bir insan bir insanı bu kadar safça, bu kadar içten, bu kadar güzel sevebilir miydi?
Maria Puder yani kürk mantolu madonnamız
İnsanlara güveni, inancı kalmamış herkesin aynı olduğunu düşünürken Raif efendiyi tanımış ve insanların kendisinden aldığı inanma kabiliyetine tekrar sahip olmuştur.
"Demek ki insanlar benden inanmak kabiliyetini almışlar... Ama şimdi inanıyorum"
Evet sorularımın cevabına gelecek olursak bu kitabı bu kadar özel kılan şey dışarıda hergün şahit olduğumuz "sözde" sevgiyi, aşkı gördüğümüz halde. Raif efendi ve Maria Puder sevgisini bulamayışımızdır...
Martin Eden,
Bir karakter bu kadar gerçekçi yaratılabilir mi?
"Karşısında yaşamaya değer bir şey vardı işte: Kazanmak için savaşmaya, mücadele etmeye ve evet uğruna ölmeye. Kitaplar haklıydı."
Evet savaştı, mücadele ettti peki ya sonra?
Sonra insanlar kendi istedikleri, kafalarında yarattığı insanı görmek için baskı yaptılar, sınıfsal fark yüzünden sırtını döndüler.
Martin istediği her şeyi elde etti ama eksik kalan bir şey vardı. İnsanların ilgisine her şeye sahip olduktan sonra ihtiyacı yoktu açken, yalnızken ihtiyacı vardı.
Hayatın çıkar amaçlı olduğunu kendi gözleriyle görünce artık insanlara tahammülü kalmamıştı.
"Hayat güzel değildi: Tatsızdı, acıydı. En vahimi de buydu. Yaşamayı arzu etmeyen bir hayat, sona erme yoluna girmiş demekti."
Hayatın gerçeklerini gözler önüne seren ve bunu bir o kadar gerçekçi bir karakterle yapan bir roman olmuş. Martin Eden seni unutmayacağım.
Hayatlarımıza dokunan, bu kitap tam da beni anlatıyor diyebileceğimiz bir kitap...
Hepimiz çoğu zaman yaşıyoruzdur: Bankamatikte işlem yaparken tek olduğunuzda daha rahat olursunuz, arkanızda sıra bekleyenler olursa daha hızlı hareket edebilirsiniz veya işleminiz uzun sürecekse sırf insanlar beklemesin diye, onların bir şey diyeceğinden korktuğunuz için daha sonra yapmak için erteleyebilirsiniz.
Peki neden bizler kendimizden ödün veriyoruz?
Neden başkaları bizi kötü bilmesin diye düşüncelerimizi söylemekten kaçınıyoruz?
Neden toplumdan soyutlanmamak için kendi mutsuzluğumuza sebep olsa bile onları mutlu ediyoruz?
En önemlisi kendimi nasıl daha iyi hissederim, nasıl daha mutlu olurum ve ben gerçekten ne istiyorum diye bir çok sorunun cevabını veren ve aynı zamanda bunu uygulamalı olarak gösteren bir kitap...
Sizlerde bu soruları kendinize sorup cevabını bulamıyorsanız bu kitabı okumanızı tavsiye ederim.
Hep deriz ya başıma böyle bir şey geleceğine ölseydim keşke veya böyle bir hayat yaşayacağıma ölseydim daha iyiydi diye.
Peki öleceğimiz gün, hatta saatine kadar belliyse bu kadar rahat kurabilir miyiz bu cümleleri?
Peki öleceğimiz güne kadar o anı düşünmeden başka ne yapabiliriz?
İdam cezasını isteyenlerin bu kitabı okuyup gerçekten bunu isteyip istemediğini sorgulamalarını isterim.
Zira bir şeyi istemek ve yaşamak bambaşka şeylerdir...
Bir kadın ve o kadından haberi bile olmayan bir adam...
Bir kadın gerçekten karşılıksız böyle çok sevebilir mi? İçinde aşkını bu kadar saf ve temiz tutabilir mi? Peki ya adam bir kadının gözlerine bakarak sevildiğini hiç mi anlamaz?
Bunun gibi bir çok sorunun olduğu ve bu soruların cevabını bulabileceğiniz bir kitap. Stefan Zweıg yine akıcı bir dille yine güzel bir roman yazmış. Elime aldım ve bitirdim hiç ara vermeden okumak isteyenlere tavsiye ederim.
Emir ve Hasan'ın hikayesi...
Böyle bir dostluk kaldı mı acaba? Herkesin çıkarına göre hareket ettiği, menfaatin hep ön planda olduğu bir çağ da.
"Senin için bin tane olsa yakalarım. "
Hasan sen ne güzel kalpli bir çocuksun senin yaşadıklarını okudukça gözyaşlarıma hakim olamadım. Seni bağrıma basasım geldi. Senin gibi kalbi temiz ve dostunun iyiliği için her şeyi yapacak bir insan var mıdır acaba?
Ya sen Emir kendini düşünmekten başka ne yaptın?
Ama her yerde artık senin gibiler var, bencilliğiyle ön planda olan, bana dokunmayan yılan bin yaşasıncılar...
Kaç yıl geçerse geçsin insan unutamıyor yine de yaşadıklarını başkasına yaptıklarını. Belki de başkasına verilecek en büyük ceza vicdanıyla başbaşa bırakmaktır...
"Korku, cezadan daha berbattır, çünkü ceza bellidir, ağır veya hafif; bilinmeyene, sınırlandırılmamışa kıyasla ceza, daha az ürkütür. Demiş Zweıg.
O kadar haklı ki bazen en ufak şeyleri bile içimizde o kadar büyütürüz ki korkularımız bizi esir alır. Belki söylesek kurtulacağız fakat kafamızda öyle bir senaryo kurarız ki o korkuyla yaşamak bize daha cazip gelir.
Kitabı okurken korkularımızın esiri olduğumuzu daha çok idrak ettim. Umarım her geçen gün beslediğimiz korkulardan bir gün arınırız.
İnsan her şeyini kaybettiğinde elinde kalan son şey için umutsuzca savaşır. Demiş stefan zweıg amok koşucusu da pişmanlığın ve vicdanının etkisi altındadır önüne gelen her şeyi görmezden gelerek vicdanını rahatlatmaya çalışan ve verdiği sözü canı pahasına tutan bir doktorun hikayesi. Bu kitapta kendimize dair bir şeyler buluyoruz. Ve hepimizin birer amok koşucusu olduğumuzu bir kez daha anımsatıyor.
Bu kitap hayatımın dönüm noktası olan kitapların başında gelir. Evrene doğru mesajlar göndererek istediğini yapabileceğini anlatan kitaptır. Öncelikle kendini iyi hissetmeni sağlar ve hayatının kontrolünün senin elinde olduğunu sana gösterir. Herkesin kütüphanesinde bulunması gereken kitap olduğunu düşünüyorum.
