Çocukken diğer insanlardan “farklı” olduğumu ilk kez anladığımda, ne kadar üzüldüğümü hatırlıyorum. Dünyanın benim için sona erdiğini düşünmüştüm. Fakat ancak şimdi o “farklılığın” önemini ya da gerçek anlamını tam olarak hissetmeye başlıyordum. Çocukken sakatlığımın bilincine vardığımda acı acı ağlamıştım. Artık ağlamıyordum; gözyaşlarının verdiği rahatlığı bile yaşamıyordum. Bütün acım içimdeydi.