İlkokulda bir kıza aşık olmuştum.İlk aşık olduğum kız.En renkli kurdeleleri o takar en renkli ayakkabıları o giyerdi.Aynı mahallede oturuyorduk ve aynı zamanda da uzaktan akrabamdı.Yıllar geçti,büyüdük.2019 yılında annesi(babamın yeğeni) kanserden öldü.Bugün de kendisi, annesi gibi kanserden öldü.Üç gün önce,yani henüz ölmeden önce,hastaneden eve getirilmişti.Aniden fenalaşınca,tekrar hastaneye yoğun bakıma götürülmesi için,ambulans çağrılmıştı.Tesadüf eseri,sedyeyle ambulansa taşınırken gördüm.Kemoterapinin etkisiyle, yaklaşık 39 kiloya kadar düşmüş,upuzun saçlarını kaybetmiş ve gözleri yuvasından çıkacak gibi büyümüştü.Bir saniye göz göze geldik gelmedik ambulansa taşındı.O gün,bu yaşananlara dair bir öykü kaleme almıştım.Ben kendimi en iyi yazarak ifade edebilirim.Kendimi ve duygularımı başta türlü savunmayı bilmem çünkü.Yazdığım öyküyü gönderdiğim dergi,öykümü kabul ettiğine dair mail atmış bugün.Öykünün esas kızı ise öğlen vakti öldü bugün.
Hayat,oyun oynamayı çok seviyor.
Elveda dostum.
Ve birden büyüdük aniden...Ve birden küçüldü hayaller.
Büyümesine büyüdük; zorladık kimi zaman kendimizi
Büyümeye, biraz da onların,
Büyümüşlükten başka şeyi olmayanların hatrı için.
Ama kendi başımıza gittiğimiz zamanlar
Sevinip oyalanırdık kalıcı olanla...
Eskiden neşemiz vardı
Gülümserdik hergün
Uzaktaydı hüzün
Hayallerimiz vardı
Uçurtmalar geçen içinden
Cumartesi öğlen
Boyalarımızla oynardık
Rengarenkti herşey
Karanlığı boyardık
Ve birden büyüdük aniden
Ve birden küçüldü hayaller..
(Ogün Şanlısoy - Büyüdük aniden)
"Çocukça mutluluğumuz üzerine karabasan gibi çöken gecelerin sızısında büyüdük. İnsanın yavaş yavaş büyüdüğüne mi inanırsın? Hayır, aslında o, aniden doğar ve büyür.Tek bir an, tek bir sözcük, onun yüreğini yeni bir kalıba sokar. Tek bir sahne, onu çocukluktan kendi yolculuğunun sarp yollarına bırakıverir."