Köy bir yana, şehirlerde, hele büyük şehirlerde çocuk, eski, yeni, Doğu, Batı çatışmasının tam ortasındadır. Okul bir yana çeker çocuğu, aile bir yana, devlet bir yana, eş dost bir yana, sinema bir yana, radyo bir yana. Bu değişik etkiler -ki az çok her yerde vardır- birbirlerini tamamlamadığı, her biri çocuğa başka bir değer kattığı zaman mesele yok; ama bunlar birbirine karşı koydu mu, diş biledi mi, tas attı mi çocuğun hali dumandır. Ya işi oluruna bırakır ya iki yüzlü olur ya da... alır başını gider. Bir çocuk düşünün ki on beş yaşında hâlâ babasından dayak yer, küfür işitir, annesi ayaklarını yıkar, amcası rakı içirir, dayısı oruç tutturur, eniştesi okullar ve öğretmenler aleyhine ağzına geleni söyler, her şey parayla der, öğretmen Beethoven'i över, radyoda alaturkanın en bayağısı onunla birlikte ya da onu kapatarak dinlenir. Hangi eğitim bu çocuğu, kimin elinden, nasıl kurtarır?
Sayfa 141
Gaspıralı İsmail Bey, Türk Milletinin boylarını birbirine
bağlayan en önemli unsurun; "DİL" olduğu görüşündeydi.
Türk dünyasında konuşulan büyük, küçük birçok lehçelerden
öyle bir ortak lehçe seçilmeliydi ki, Tuna boylarında yaşayan
bir Türk'le, Doğu Türkistanlı bir Türk rahatlıkla konuşup anlaşabilmeliydi.
Bazı Türk lehçeleri vardı ki, (Yakutça ve Çuvaşça)
gibi bunlar müstakil bir dile gitmekteydi. Aynı şekilde
"DİL BÜTÜNLÜĞÜ" parçalanan milletlerin de akıbeti parçalanmak
ve yok olmaktı. Bu gerçeği gören Gaspıralı İsmail Bey,
Türk lehçeleri arasında yaratılmaya çalışılan uçurumu kapatmak
gayesi ile bütün faaliyet hayatının en önemli kısmını
"Dilde Birlik" idesinin tahakkukuna hasretmiştir.
Sayfa 45 - Bir Harf YayınlarıKitabı okudu
Belki de insanın yaşantı açlığından sonraki en büyük açlığı unutma açlığıdır.
Sayfa 41 - Can Yayınları 19. Basım 2020
Bir göğüste iki kalp olmaz. Her yüreğin yöneldiği tek bir kıblesi vardır.
Sayfa 42Kitabı okudu
İnsanlardan öylesi de vardır ki, Allah’ın rızasını kazanmak için kendini feda eder.
*Bakara: 207
Sayfa 18Kitabı okudu
Aile ya da arkadaş çevresinde depremin acısını ve yalnızlığını konuşmayarak unutmaya çalışıyoruz. Çünkü depremden çok şey öğrendik... Çünkü bunları konuşmak, bize sadece yalnızlığımızı, Doğu kaderimizi hatırlatıyor. Bizler, ne yazık ki, o günden bugüne kadar yaşadıklarımızı hatırlamamaya yemin ettik. Bir yıl içinde, kendi kendime, "neler yapıldı," diye soruyorum. Maraş'ta toza, toprağa maruz kalmaya, sahipsiz bir şehir olarak yaşadığımızı hatırlamaya da yemin ettik. Burası KahramanMaraş değil, önceden de olduğu gibi burası sadece KaraMaraş. Bir yıl içinde gördüğüm en büyük ilerleme, "ağır hasarlı binaların yıkımları bile tamamlanmadı," cümlesinden ibaret. Bu gece dışarıda nöbet tutan, depremi hatırlayarak gözyaşlarını akıtan arkadaşlarımız var. Bu gece, bizler ise sadece elimizde birer mendil, kalbimizde kalem ve kâğıtla, o yollarda, onların yanı başında... Tozmuş, toprakmış, binaymış... Bunların da hepsi boş... Ailesini kaybeden ve sonra onları mezarlığa defnettikten sonra, "yaşamaya devam etmek zorundayız," diyen bir adamın cümlesinden asla çıkamayacağız. Ailesini bulmaya çalışırken yalvaran insanların gözyaşlarında boğulacağız... Uzaklardan sadece, "unutmayacağız, unutturmayacağız," diye söylenen ve, "bu nasıl bir cümle," diyen arkadaşımızı hâlâ düşünürüm. Çünkü ateş, sadece düştüğü yeri yakıyor; bu yıldan sadece bunu öğrendik. 📝