Yazılarım içinde Zerdüşt’ün ayrı bir yeri vardır. Onunla, insanlığa şimdiye dek verilen en büyük armağanı sundum. Bin yılları aşan sesiyle Zerdüşt yazılmış en yüce kitap, gerçekten yüksekler kitabı olduğu gibi –insan denen olguyu uçurumlar boyu aşağısında bırakmıştır– hem de kitapların en derini, doğrunun en derin hazinesinden doğmuş olanıdır; bir tükenmez kuyudur, içine daldırılan kova ancak altın dolu, iyilik dolu olarak çıkar. Burada konuşan ne bir yalvaçtır, ne de din kurucusu denen o güç istemi ve hastalık kırmasıdır. Onun bilgeliğini anlarken acınacak bir yanılmaya düşmemek için, herşeyden önce bu sesi, ağzından çıkan bu durgun, mutlu sesi duymak gerekir!
“Fısıldanan sözlerdir fırtınayı getiren; güvercin ayaklarıyla gelen düşünceler yönetir dünyayı– ”
Hınç nedir bilmeyişim, hınç konusunda aydınlanışım, –kim bilir bunda da uzun hastalığıma nasıl minnet borçluyum! Bu sorun öyle kolay değildir: İnsan onu hem güç içindeyken, hem de zayıflık içindeyken yaşamış olmalı. Hastalığa karşı genel olarak söylenecek bir şey varsa, o da hasta insanda asıl kurtulma içgüdüsünün, korunma ve savunma içgüdüsünün bozulmasıdır. İnsan hiçbir şeyden sıyıramaz kendini, hiçbir şeyle baş edemez, hiçbir şeyi geri çeviremez, –herşey yaralar. İnsanlar, nesneler sırnaşıkça sokulur, yaşantılar pek derinden koyar adama; anı, irin toplayan bir yaradır. Hastanın elinde bir tek büyük ilaç vardır bunlara karşı: Rus yazgıcılığı dediğim şey, o başkaldırma bilmez yazgıcılık; bununla Rus askeri sefere artık dayanamaz olunca, karın içine uzanıverir. Bundan böyle hiçbir şeyi kabul etmemek, üstüne almamak, içine almamak, hiçbir tepki göstermemek... Ölme yürekliliği değildir bu her zaman; yaşam için en tehlikeli koşullar altında yaşamı koruyan bu yazgıcılıktaki büyük sağduyu, metabolizmanın azalmasında, yavaşlamasındandır; bir çeşit kış uykusu istemindendir. Bu mantıkla birkaç adım daha gittik mi, bir gömütün içinde haftalarca Hind fakirine varırız...
Yalnızlığın bittiği yerde panayır başlar ve panayırın başladığı yerde ise büyük artistlerin gürültüsü ve zehirli sineklerin sesi başlar. Dünyada en iyi şeyler bile, kendilerini sergileyecek kimse bulamazlarsa hiçbir şeye yaramazlar. Halk ise bu göstericilere büyük adam der; çünkü halk büyükten anlamaz. Ama büyük olan yaratıcıdır...
Güçlü bir umut, yaşam için, ortaya çıkmış herhangi bir tek gerçek mutluluktan çok daha büyük bir uyarıcıdır.
Uzun süren büyük acılar insanı zorbalaştırır...
Sayfa 78Kitabı okudu
Bugüne değin varoluşa en büyük itiraz neydi? Şüphesiz ki tanrı...
Sayfa 34Kitabı yarım bıraktı
Büyük ozan, öz gerçekliğinden beslenir sadece, sonunda eserine dayanamaz olur üstelik... Zerdüşt'üme bir bakayım yeter, dayanılmaz bir hıçkırık nöbeti içinde, odamda volta atar dururum yarım saat.
Sayfa 35Kitabı yarım bıraktı
Acımak, yalnızca "decadent"ler için bir erdemdir. Acıyan kimseleri kınıyorum; çünkü utanmayı, saygıyı, insanları ayıran aralıkları sezme duygusunu kolayca yitirir onlar. Çünkü acıma bir anda o ayaktakımının kokusunu açığa çıkarır. Davranışları görgüsüzlükle o kadar benzeşir ki ayırdedilemez. Acıyan eller, kimi zaman neredeyse yok edercesine, büyük bir alınyazısının, acılarla dolu bir yalnızlığın, ağır bir suç işleme ayrıcalığının içine karışabilirler.
Sayfa 19Kitabı yarım bıraktı
Büyük devletlerin hükümetleri, insanlarını kendilerine bağlamak, onları korkutmak ve diledikleri işe sürmek için iki yola başvururlar.Biri kaba bir yol, ordu;öteki daha zekice bir yol,okul.
Koru kendini sevginin nöbetlerinden! Çok çabuk uzatır elini yalnız kişi, karşılaştığı her insana. Bazı insanlara elini değil, pençeni uzatmalısın sadece: ve isterim ki, pençenin tırnakları da olsun. Fakat karşılaşabileceğin en büyük düşman kendin olacaksın yalnızca; bizzat kendini bekleyeceksin mağaralarda ve ormanlarda pusuda.
