Zihninde şu bilinci uyandırabilmelisin; “Ben herkes tarafından desteklenirim ve hayat bana neye ihtiyacım varsa onu getirir.” Bunu söyleyebilen bir zihin hayatı davet eder. Fakat zihin şunu söylüyorsa eğer, “Benim kimseye ihtiyacım yok. Ben başımın çaresine bakarım.” İşte o zaman hayatın sana verebileceği bir şey kalmaz. Onun hediyelerine zaten kaptmışsındır kendini. Zihnin nasıl bir gerçekliğin içindeyse dışarıda da deneyimlediği odur. Ben tek başıma bir çok şeyi yapabileceğimi düşünürüm ve çok fazla da insanların desteğine ihtiyaç duyarak hareket etmem. Halbuki birilerinin hayatını kolaylaştırması çok değerlidir.
Destek YayınlarıKitabı okuyor
Hayat davet ettiğine akar. Kendine neyi layık görürsen onu yaşarsın. Önceliklerin hep başkaları olursa hayatı kendin için bir yere davet etmiş olmazsın. Hayatı etrafındaki insanlar için davet etmiş olursun. Dolayısıyla hayatın sana verdiği her şey bunları başkalarına vermen için gelir. Başkası için istediğin her hediyeyi sahiplerine ulaştırman için verir sana. Çünkü sen bunu layık görmüşsündür kendine. Sonrasında bakarsın ki senin istediğin hiçbir şey gerçekleşmemiş şu hayatta ama sen başkalarının isteklerinin hayata geçmesinde hep aracı olmuşsun, emek vermişsin.
Destek YayınlarıKitabı okuyor
Tahta köprüyü geçip çağlayarak ve köpükler saçarak akan suyun tadına varmak ve içinde çeşitlilik barındıran tekdüze doğaya özgü sesi dinlemek içine oturdu. Su sesini müzik kadar, belki de ondan da çok severdi
Sayfa 151
Tanrı biliyor ya, şu anda Leyla'yı görme isteğinde hiçbir tensel arzu bulunmamasına karşın, yüreğine bıçak gibi bir kıskançlık sancısı saplandı. Tuhaf değil mi, Leyla'yı görmeden Mısır'ın onun için yaşayan bir yer durumuna gelmesi olanaksızdı - çünkü Leyla Mountolive'in her gün yaşadığı, kamulaştırdığı gerçekliğin ikinci, neredeyse mitsel bir imgesini simgeliyordu. Mercek ayarını tam yapabilmek için fotoğraf makinesinin vizöründeki çift görüntüyü birleştirmeye çalışan biri gibiydi. Onu bir kez daha görmeden sanki hiçbir şey yapamayacak, ne bu büyülü doğa parçasıyla ilgili anılarını doğrulayabilecek, ne de yeni izlenimlerini gerektiği gibi değerlendirebilecekti.
Sayfa 165 - Can YayınlarıKitabı okuyor
Ruhunda boşluk, hüzün vardı. Çevresindeki hayal ülkesi yıkılıyor, bir iz bırakmadan yıkılıyordu. Her şey, düş gibi, gürültüsüz, sessizce gelip geçmişti. Şimdi hayallerinin neler olduğunu bile anımsamıyordu. Ama içini sızlatan yeni bir duygu, kışkırtıcı bir istek belirsiz bir yığın yeni hayal çağırıyor… Küçük odada derin bir sessizlik vardır;
Sayfa 16Kitabı okudu
"Ay ışığı, su sesi, gecelerin ölüm dolu karanlığı, yıldızların korkak bakışları, sevginin kanlı tırnakları, uçurumların yutucu derinlikleri, büyülü gözler, benliği silen düşüş, beni unut ve beni unutma kaçıyorum ve seni seviyorum..." Daha bir sürü lakırdı.
Sayfa 102 - Yapı Kredi Yayınları, 1. BaskıKitabı okuyor
Sen Çok Yaşa, Jose Arcadio Buendia!
Yüzyıllık Yalnızlık’ı ilk okuduğumda anlamamıştım; oysa kitabın arka kapağında son bin yılın en güzel eserlerinden biri olduğu yazıyordu. Lisedeki edebiyat hocama söyledim, tekrar oku, dedi. O zaman dinlemedim onu. Ama aradan yıllar geçince bir kez daha elime aldım Marquez’in bu büyülü kitabını. Bugünlerde
Nerede
İçimde buruk bir hüznün konuşması,
Susmuyor yankılanıyor içimin odalarında
Hınca hınç bir esinti değiyor kalbime
Esrik, yalın çalımsızca yürüyorum yine
Zihnimin dört bir yanı zindan köşesinde
Seni arıyorum, yalnızca seni.
Hani ellerin, hani efsunlu bakışların?
Sırra kadem basan,
Şu körpe yüreğimde baştan başa
İhtilal yapan, yakıcı varlığın
Sen ki şu kısacık hayatında
Sevdin ve yaşadın kelimeleri
Bir gün bile düşürmedin kalbinden
Yarana bastığın o büyülü deyimi
Sayfa 50Kitabı okudu
yaşanmamış hatıralar bilirim
büyülü sonbahar akşamlarında
bulutlar üstünde, su kenarında
yalnız hayal edilen hatıralar
işte; en ürpertici nağmelerle
bizim şarkımızı söyleyen rüzgâr
sen, dudağında gülümsemelerle
ben gözyaşlarımla, bu âlemdeyim
fakat yine biz bize, başbaşayız
duymasan, düşünmesen de unutma
bir daha bu ânı yaşıyamayız.