Hayatımda en mutlu olduğum anları düşünürken,
aklıma bu denli çok gelmene kırgınım.
Bitenlerin pişmanlığıyla değil,
yaşananın gururuyla yürüyeceğim diye atarken adımlarımı üstelik,
her kaldırım köşesinde gözlerimin yaşarmasına çok kırgınım.
Ben her uçurum köşesinden,
belki yaşamayı bana sevdirirsin bir gün diye döndüm.
Ben her yol ayrımına, belki yol sana çıkar diye geldim.
Her ne kadar her şey yolunda giderken
ben kaldırımlada oturup
sarhoşluğumdan kaçmaya çalışsam da,
Ben,
Sana,
Alışkınım.
Aslında bir ünlü ve ölü şair gibi,
Ben,
Sana,
Mecburum.
Bazı şeyleri hatırlamak, bir yaraya tekrar tekrar bıçak saplamaktır.
Bir şey diyemedim ama diyecek çok şeyim varmış aslında.
Bir süre sonra
kabul ediyorsun.
Biliyorsun,
her seferinde
bir öncekinden daha fazla acıyacak
ama kaşıyorsun o yarayı.
İyileşmesinden korkup
kaldırıyorsun kabuğu
inatla.
Acısını sevmişsin çünkü onun.
Bu karın ağrısı çünkü,
başka birisiyle mutlu yaşamaya
değişilmez.
Ağlıyorsam hâlâ ben gururumu yenip bir kaldırımda,
belki benim bir gün enkazımı kaldırırsın diye.