"Keşke vaktiyle, saçma da olsa iki laf etseymişim; susunca yok oluyormuş insan, çok sonra öğrendim." (Cahit Zarifoğlu)
Bu söz aslında bana tüm kitabın özü imiş gibi geldi. İnsan söylemeyince, konuşmayınca, derdini o an anlatmayınca içinde kocaman keşkeler kalıyor. İnsan belki de kendi içinde bir muamma. Yazarın da dediği gibi: "İnsanı anlama yolunda, insana ne kadar yakından bakarsan o kadar karmaşık, ondan ne kadar uzaklaşırsan o kadar basit geliyor her şey."
Hepimiz bazen kendimizi güçsüz hissederiz. Hayat gayesinde savruluruz. Ya çevremizdeki insanlar ya işimiz ya da ailemiz, sevdiklerimiz hayatımıza güzelliklerle birlikte içinden çıkamadığımız durumları da beraberinde getirirler.
"Güçsüz değilsin sadece insansın!" Evet güçsüz değiliz sadece insanız. Ve bunlar herkesin başına geliyor. Bu kitapta yer alan cümlelerin herkesin yaşamında illa bir yerde bulunduğunu biliyorum. Bu kitap güçlenmek için tam da duygu durumumuzu düzenlemek için. Büyük bir donanımla yazılmış bir eser. Filmlerden tutun, yazarlardan alıntılara, masallara, tarihe kadar birçok noktada bize aktarılan, konuya daha iyi hakim olmamızı sağlayan güçlü unsurlar var. Bir başucu kitabı. Bu kitabı bir kere okumak yetmez. Yazar da aynısını diyor: Çiz, karala, notlar al ve daha sonra tekrar oku. Hatta diğer kitaplarımı da şu sıra ile okumalısın diyor. Bu kitap benim yaşamıma çok güzel dokundu. Sizin yaşamınıza da dokunması dileğiyle...
