Cahit Zarifoğlu'nun, okuyuculardan gelen şiir, hikaye ve deneme içeren mektuplara cevap niteliğinde kendi görüşlerini Mavera dergisinde "Okuyucularla" ismi altında yayınlaması ve daha sonra bunların toplanması ile meydana geliyor kitap. Kimi yerlerde at bunları, yak bunları derken, kimi yerlerde ise nükteli bir dille eleştiriyor gönderilenleri. Şiirlerini çok beğendiğim Nurullah Genç'e yazmış olduğu cevapları ise hayretle okudum. Ama yine de diyorum ki Zarifoğlu haklıdır.
Edebiyata ve yazmaya meyilli olan arkadaşların içinden kendilerine ait notlar çıkarabileceği bir eser olduğunu düşünüyorum. Bunun için elbette ki Zarifoğlu'nun kalemini, tarzını da sevmek lazım.
Son olarak, Cahit Zarifoğlu ömrünün son demlerinde gelen bir teklif üzerine Kadın ve Aile dergisinde yine okuyucuların mektuplarını cevaplandırdığı bir bölüm olan "İlk adımlar"a başlıyor. Başladığının ikinci ayında rahatsızlanıyor ve hastaneye kaldırılıyor. O durumda bile görevini yerine getirmekten geri kalmıyor ve yine hastane odasında yazdıklarını teslim ederken,
"Bunları bu sayıda yayınlayalım Ahmet, ömrümüz yeterse devam ederiz,etmezse ne yapalım?" deyişi yüreğimi en acıtan yerdi.
Ömrü yetmedi...
Ve diğerleri gibi ardında büyük bir boşluk bırakarak gitti Zarif adam.
Mekanı cennet olsun.
