"Yapayalnızdı. Kendisine ait olmayan bir düzleme hapsolmuştu."
"Mantık treni istasyona yanaşmıştı ve yolcular iniyordu."
"Şimdi geriye ölmek kaldı."
"Çaresiz bir kadın değilim."
"Çok yorgundum. Konuşmayı kesmelerini istiyordum, insanların üstüme gelmeyi bırakmasını istiyordum, uyumama izin vermelerini istiyordum."
"Ölüleri daha fazla üzemezsiniz."
"Bazen alaycılık, deliliği uzakta tutmak için elimizde kalan tek şey."
"Kimse, bir kadının aynı anda birkaç işle birden ilgilenemeyeceğini iddia etmesin."
"Gözlerimi yüzüne diktim. O da aynı şekilde karşılık verdi. Bakışları sertti. Ben onun için değersizdim. Üstüne atlayıp, boğazını sıkmama engel olan tek şey işimi kaybetme korkusuydu. Ama daha ne kadar dayanabileceğimi bilmiyordum."
Oluruna bıraktım. Savaşmadım. Yorulmuştum. Neredeyse 10 senedir o ormanda koşturmuştum. Peşimdeki şeyden korkarak. Anlaşılan peşinde bir şey yokmuş. Sadece ben ve yaptığım seçimler... Ölmeliydim ama ölmedim. Uyandığımda canavarlardan kaçmayı bırakmıştım... Karar verdim, bundan sonra canavarların benden korkması gerekecekti.
