Camus

Kușkusuz așkımız yerinde duruyordu ama yalnızca artık kullanılmaz durumdaydı; tașınması güç, içimizde bir taș gibi kımıltısız, cinayet ya da mahkumiyet gibi kısırdı.

... umutsuzluğa alıșmanın umutsuzluktan beter olduğunu düșünüyordu.

“bir adam tanıdım, kafasız bir kadına yaşamının yirmi yılını verdi. her şeyi feda etti ona; dostlarını, emeğini, dürüstlüğünü bile... ama bir akşam hiç sevmemiş olduğunu anladı. canı sıkılıyordu, hepsi bu. insanların çoğu gibi canı sıkılıyordu.”

“Yitirilmiş bir yurdun anısından veya adanmış bir toprağın umudundan uzak kaldık.”

hepimiz her şeyde aşağı yukarıyız.