“Melankoli bir tür direniştir.”
Tarifi olmayan bir kitaptı benim için. Şimdi ne söylesem noksan kalır.
* İçimi ısıtan gülümsemesini bir an önce görmek, bilgi saçan sesini bir an önce duymak için can atardım. *
"Yüreğinizin sıcaklığını esirgemeyin benden."
"Çünkü burada, bu kavakların dibinde, büyüleyici yeşil bir cam kırığı gibi kaldı çocukluğum."
"Ağaçların köklerini toprağa salan bu insan neler söylemiş, neler
"Zayi olmaz gül temennâsıyla vermek hâre su"
[Fuzuli]
Çekirdek toprak altına, toprak altında kalsın diye
değil, topraktan çıksın diye atılır. Bunun için de bir
varlık imtihanından geçer. Kabuğunu kınp kendini
mahveder ve varlığından vazgeçerse, ağaç
azametinde bir varlığa kavuşur. Dallar sayısınca
göğe uzanır, çiçek çiçek güler, meyvelerce konuşur.
Kabuğuna dokundurmaz ve çekirdek olarak var
olmak isterse, derin bir yokluğa düşer, toprağın
karanlığında mahvolur...
Yakınlıklarımızı yitiriyoruz derken, en başta kendi kendimizle olan teması kaybediyoruz. Kendimizi yalın bir tarifin içine oturtmayınca, çizgimizi belirlemekte, yolumuzu ve yönümüzü çizmekte zorlanıyoruz.
Unuttuk...
"Anımsamaz mı insan ki,
üzerinden
anılmaya değer bir şey olmadı
bir süre geçti."
İnsan Suresi, 75/1