Öyle yorgunsun ki gözlerinde bir avuç cam kırığı dizlerinde yüzyılların zincirleri var sanki. İkide bir elini başına götürüp rüzgarda dağılan yalnızlığını düzeltiyorsun...
Cemal Süreya
Bilmem hangi âlemden bu toprağa düşeli;
Yataklara serildim, cam kırığı döşeli...
Kafam bir cenk meydanı, kokusu kan ve barut;
Elindeyse düşünme, gücün yeterse unut!
Takılıyor yerdeki gölgelere ayağım;
Sanki arz delinecek ve ben yutulacağım.
Bana yanmak düşüyor, yangın görsem resimde;
Yaşıyorum zamanın koptuğu bir kesimde.
Alırken dilenciyim, verirken de borçluyum;
Kalmadı eşya ile aramda hiçbir uyum.
...
''Sonra masal kaldığı yerden devam etti.
Giden dönmedi..''
Ezilenler...
''Aldatılmış, mutluluğu yitirmiş, hasta, bitkin, herkesin yüz çevirdiği, en son umudu olan vaktiyle kalbini kırdığı babasından da yüz bulamayan, henüz bebek denecek kadar küçücük kızıyla soğuk, çamurlu Petersburg sokaklarında dilenmiş, aylarca rutubetli bodrumda can çekişerek ancak gözlerini dünyaya kapadıktan sonra babası tarafından bağışlanabilmiş bir kadının hikayesi ...''
Sayfa 189 - İş Bankası Kültür Yayınları - 16.BaskıKitabı okudu
öyle yorgunsun ki
gözlerinde bir avuç cam kırığı
dizlerinde yüzyılların zincirleri var sanki