12/03/2023
Uzun zamandır yazmak istediğim ancak bir türlü güç bulamadığım incelemeyi bugünün hatırına yazmaya karar verdim. Tek temennim içimden geçenleri hakkıyla aktarabilmektir...
İstiklal marşı demek; Çanakkale demek... Çanakkale demek şehit demek, acı demek...
Allah bizlere bir daha İstiklal Marşı yazdırtmasın. Ama Allah bize
Önce Atsız'ın biyografisi ile başlıyoruz okumaya. Ardından beş hikayesinin kısa tahlili karşımıza çıkıyor.
Hikayelerin İsimleri:
~Dönüş
~Şehitlerin Duası
~Erkek Kız
~İki Onbaşı
~Bozdoğanla Sarı Yılan
Dönüş hikayesinde anası ihtiyarlıktan, eşi yoksulluktan ölmüş. Bir kardeşi Galiçya'da diğer kardeşi Hicaz'da şehit düşmüş. Birinci
"Ve kim bilir bu sararmış, dökülmüş toprakların siyah ve katı sinesine bırakılan bu vücutlar muharebeye nasıl bir geriye dönmek ümidi ile girmişlerdi..."
Toprağında binlerce şühedanın ebediyet uykusunda yattığı Çanakkale... Sadece şehit bedenlerini değil aynı zamanda ortak bir amaç uğruna ruhunu teslim etmiş kahramanlarımızın hayat
1918 yılının Ekim ayında vuruldu. Bütün cephe boyunca o kadar sakin, kımıltısız bir gündü ki! O günkü ordu bildirisini bir tek söze sığdırabildiler:
"Batı cephesinde yeni bir şey yok."
Kitabı okurken aklımdan sürekli geçirdiğim Çanakkale Cephesi oldu. Balıkesir Lisesinin tüm öğrencilerinin şehit olması oldu. Daha duygulu daha
Tarih kitabı olarak değil olsa olsa duygusallığı ön planda olan yanlı bir deneme kitabı olarak değerlendirilebilir. Alıntılar yapılmış ancak kaynak belirtilmemiş. Yazar bazı gerçekleri de çarpıtarak aktarıyor: Sarıkamış şehit sayısını 30 bin olarak veriyor. Ayrıca 193. sayfada Ali İmran suresinin 123. ayetine yer vermiş ve ayetin Türkçesini yanlış aktarmış.
194. sayfada ise şehit sayılarını karşılaştırarak Kurtuluş Savaşı'nı küçümsüyor, Çanakkale Savaşı'nın çok daha önemli olduğunu dile getiriyor.
Her iki savaş da bizim için önemlidir. Karşılaştırma yapılması art niyetin göstergesidir.
Sonuç: yanlı bir bakış açısı ve niteliksiz bir eser.
Turgut Özakman kitabın önsözünde şöyle diyor: “Hazır olduğumu sanarak başladım. Epeyce de yazdım ama sürdüremedim. Hazırlığımın yeterli olmadığını anladım. Kendini o siperlerde yatmış, o ateş altında kalmış, yüzüme kan sıçramış gibi hissetmiyor, Çanakkale’yi yaşamıyordum.Diriliş’i yazarken bazı şehitlerin omuzbaşımda durdukları, yazdıklarımı
