Annabeth ağlamaya başladı; hem de çok fena şekilde, insanın yüreğini burkan bir ağlama. Başını omzuma yasladı, ben de ona destek oldum.
Bilgi her zaman güç değildir Percy, kimi zaman yüktür.
İtiraf etmek istemeyeceğim kadar çok özlemiştim belki de Annabeth'i.
Annem kahvaltı için mavi gözlemelerle mavi yumurta pişirmişti. Annem de bir hoştur yani, özel günleri mavi yemeklerle kutlar. Bence kendince her şey mümkün demeye çalışıyor. Percy yedinci sınıfı bitirebilir. Gözlemeler mavi olabilir. İşte böyle ufak mucizeler...
Ne diyeceğimi bilemiyordum. Tavana diktim gözlerimi; Thalia'nın ağacı ile beraber ben de yavaşça ölüyordum sanki.
Keşke boğulabilseydim diye düşündüm.
"Hayır. Yani, evet... ama hayır."
"Yine dosdoğru bir cevap. Eksik olma."
''...dünyayı yeniden kuralım. Bu işte zekanı kullanabiliriz Annabeth.''
''Evet, sen de zekanın zerresi olmadığı için!''
"Yanlış yöne mi gideceğiz?" diye sordu.
"Her zamanki gibi." diye homurdandım.
Birileri dünyada en çok sevdiğim yerin altını üstüne getirmişti. Eh, benim de keyfim kaçmıştı doğal olarak.
“Sana ipucu vereyim. Bir koçun derisini yüzersen ne olur?”
“Koç ölür?”
"Ben bir canavarım."
"Öyle deme."
"Sorun değil, iyi bir canavar olacağım. O zaman kızman gerekmez."
Ailenden vazgeçemezsin, seni buna ne kadar kışkırtsalar da. Senden nefret etmeleri, seni utandırmaları veya İnternet’i keşfetmene karşın dehanı anlamamaları önemli değil..
Büyüyünce asla ama asla şiddet uygulayan insanlar olmamalıydık.
Ne diyeceğimi bilemiyordum. Tavana diktim gözlerimi; Thalia'nın ağacı ile beraber ben de yavaşça ölüyordum sanki.