"Toprağın yutkunmasıdır benden yere
Özümün yeryüzüne kaçmasıdır sevmem"
En sevdiğim şairin, birbirinden güzel şiir kitaplarını biraraya toplayan, başucunda bulundurulası Zarifoğlu eseri.. İşaret çocukları , Menziller, Korku ve Yakarış , Yedi Güzel Adam 'ı barındırır. Her birinin ayrı yeri olmasından mütevellit birini seçemedim yorumlamak için^^. Şöyle bir yorum okumuştum Zarifoğlu için "yasasaydı sorardım, 'nasıl kelimelerinle yaraları dağlarken aynı zamanda merhem oldun' diye " . Ne kadar haklı.. O kapalı sözlerinin arkasındaki duygu deryasına dalmak ne iyi geliyor ruha ..
Fakat o hikayevari şiirleri bazen öyle karmaşık gelir ki 'ne anlatmak istiyor acaba?'diye düşünürken bulursun kendini. Canım Bayazıt şöyle güzel açıklar bu durumu" Cahit Zarifoğlu o hale gelmişti ki, kendi dünyası içinde bir şiir dili kurmuştu ve bunu çok iyi kullanırdı. Yani şiire, o anlatılmaz olana ait bir durum çıktığı zaman, bir algılama olduğu zaman onu hemen anında şiire döküverirdi." Anlamasan bile öyle bir hissettirir ki, bazan anlamaya gerek duymadığını görürsün. Kalbten kalbe yol gibidir şiirleri..
İçlere işleyen, o şahsına münhasır kelamına hayran kalmamak elde değil. Ne güzel dile getirir gönülden geçeni..
Nahif insan , güzel insan vesselam..
" Birçeşit sevdam var
Bir çeşit yalnızım kapıda
Yaradana giden yoldadır her ruh
Çocuklar gibi sevmese de kalpler
...
Aşabilsem boğulmalarını ömrümün
Bir çocuk havliyle geçsem sevgisiz ıssızları."
En sevdiğim dizelerindendir.. İyi okumalar dilerim.