Esmâ validemiz başka bir rivayette sahâbenin Kur’ân okuyuşunu bize şöyle anlatır: “Sahâbe’nin büyüklerinden hiç kimse, Kur’ân okunurken ne bayılır ne de kendilerinden geçerdi. Onlar (Kur’ân’ı) dinlerken sadece gözlerinden yaşlar boşanır ve derileri diken diken olurdu. Sonra hem bedenleri hem de kalpleri Allah’ın zikri sebebiyle yumuşayıp yatışırdı.” [Rûdânî, Cem’ü’l-Fevâid, IV, 160]