“Cenazesi çok kalabalıktı. Yaşarken ihtiyacı olan insanlar şimdi gelmişlerdi. Daha önce kimse ona çiçek almamıştı. Şimdi ise mezarı çiçeklerle kaplıydı. Bu hayatın nasıl bir oyunuydu..?
Cenazesi çok kalabalıktı. Yaşarken çok ihtiyacı olduğu kişiler şimdi gelmişti Yaşarken ona hiç çiçek alınmamıştı ve mezarı çiçeklerle kaplıydı. Bu hayatın nasıl bir oyunuydu?
Fikret Mualla'nın ölümü
Fikret Mualla, ömrünün son demlerini Paris’te sanat sevicilerin kanatları altında geçirdi. İzlenimcilik, dışavurumculuk gibi popüler akımlardan etkilenmiş olsa da bunlara dâhil olmayı reddetti. Galeri sahipleri ve koleksiyonerler fırçasından büyük paralar kazanırken o, bir tas şarabını önüne koyan herkes için çizmeye devam etti. "Ne isterlerse onu yapıyorum" diye yazmıştı bir defasında, "Bütün akımların dışındayım. ‘Boynunu eğ’ diyorlar. Eğmiyorum, yağma yok. Ne ileri gidiyorum ne geri; orta yerde kalıverdim."
Mualla 1967 Mayıs’ında sinir krizi geçirdikten sonra bir kliniğe yatırıldı. 20 Temmuz 1967’de ölü bulundu ve Paris’te isimsizler mezarlığına defnedildi. Cenazesi vasiyeti üzerine 1974 yılında bir zamanlar ondan resim dersleri almış olan Salah Cimcoz’un kızı ve dönemin Cumhurbaşkanı Fahri Korutürk’ün eşi Emel Korutürk aracılığı ile Türkiye’ye getirtildi ve Karacaahmet Mezarlığı’na defnedildi.
Akşamlar bir roman gibi biterdi
jezabel kan içinde yatardı
limandan bir gemi giderdi
sen kalkıp ona giderdin
benzin mum gibi giderdin
sabaha kadar kalırdın
hayırsızın biriydi fikrimce
güldü mü cenazeye benzerdi
hele seni kollarına aldı mı
felâketim olurdu ağlardım
Attila İlhan
Sesimi Duyan Var mı?
Sahi siz duydunuz mu sustuklarımızı?
Hayat devam ediyor… mu gerçekten?
Birinci yıl… Bir yıl 365 gün müydü? Peki neden ben 365 yıl geçmiş gibi ama aynı zamanda da bir saniye bile geçmemiş gibi hissediyorum?
Bir daha gökyüzünü, güneşi, denizi, sevdiklerinizi göremeyeceğinizi, artık her şeyin bittiğini düşünüp yaşamdan koptuğunuzu hissettiniz mi?
6 Şubat'ın 1. Yılı
Tam 1 yıl oldu büyük depremin ardından. Haberi ilk gördüğüm an tüm duygularım birbirine karıştı buz kestim bir şey yapamadım sadece durdum yerimde. Depremin 3. gününün sabahı gönüllü olarak Hatay Antakya Cebrail Mahallesi'ndeydim hayatımda gördüğüm en büyük yıkım en büyük acı en çaresiz hissettiğim an tam o andı. Herkes büyük bir korku içinde